Een logeerbed van nog geen €2.000. Het werd gevierd alsof met de aanschaf van dit bed de zorg voor duizenden kinderen werd gewaarborgd. Het was een maatwerkoplossing. Geen standaardaanbod dat van tevoren door beleidsmakers was bedacht. Het was een oplossing, nodig om te voorkomen dat een alleenstaande moeder van een kind met een beperking zelf patiënt zou worden. Dankzij het speciale logeerbed kon moeder op adem komen en konden opa en oma hun natuurlijke rol innemen.

Het logeerbed werd betaald vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Elke gemeente levert zorg vanuit de WMO, veelal gebaseerd op standaardvoorzieningen zoals een taxipas, schoonmaakondertsteuning of dagbesteding. En soms is er dus maatwerk nodig. Hier voorziet de wet in; specifieke situaties wijken soms af van het standaardaanbod.

In het geval van het logeerbed gaat het om de veiligheid van het kind dat uit bed kan vallen en zichzelf kan verwonden. Thuis heeft het kind een speciaal bed waardoor het risico tot een minimum is beperkt. Maar moeder krijgt alleen geld voor de aanschaf van een speciaal bed thuis. Uit logeren gaan is er dus niet bij voor haar kind. Niet alleen het kind heeft deze behoefte, vooral moeder smacht hier naar. Want naast 7 x 24 uur zorgen wil je ook wel eens gewoon mens zijn.

Een logeerbed wordt niet vergoed door de WMO. Er wordt wel een logeervoorziening aangeboden waarbij het kind af en toe een weekend op een zorgboerderij mag logeren. De kosten: €600 per weekend. De jaarlijkse kosten hiervan zijn vele malen hoger dan de kosten voor de aanschaf van een logeerbed. En dus kwam ‘Het Doorbraakteam’ in actie dat een businesscase opstelde waarin nut, zelfwerkzaamheid en de opbrengsten in kaart gebracht werden.

Het nut van de logeerbed is helder; moeder wordt ontlast waardoor extra zorg voor haar niet nodig is. Het is een zelfbedacht idee van moeder dat haar zelfredzaamheid versterkt. Het logeerbed verdient zichzelf al snel terug waardoor de gemeente geld overhoudt. De Waardendriehoek van het Instituut voor Publieke Waarden (IPW) scoort positief op de drie aspecten legitimatie (nut), rendement (kosten-baten) en betrokkenheid. De resultaten werden geregistreerd en moeder kon overgaan tot de aanschaf van het logeerbed. Gemeente, moeder, kind en opa en oma profiteerden. Een win, win, win en win situatie.

Ik verwacht wel een bedankje van de zorgverzekeraar omdat moeder niet naar de dokter hoeft dankzij de investering van de gemeente.

Tijdens de presentatie van deze casus op het congres applaudisseerde ik van harte mee met de deskundige aanwezigen. Maar tegelijkertijd voelde ik een soort ongemak. Vanwaar de blijdschap over een uitgave van €2.000 op een gemeentelijk WMO-budget van enkele honderden miljoenen euro’s? Waar gaat het over en waarom is het dan toch zo moeilijk te regelen?

Een ambtenaar van het sociaal team had gewoon gevraagd wat moeder nodig had. Deze ambtenaar had een simpele rekensom gemaakt, rekening houdend met het menselijk, en met het financieel rendement. Beiden scoorden een positief resultaat, de ambtenaar een dikke voldoende.

Praktische wijsheid is van onschatbare waarde, soms gratis maar nooit goedkoop!