Ooit richtte ik de ‘Club van halfzeven’ op. Een club die elkaar elke werkdag om 6.30uur treft. Het is een besloten club waar je niet zomaar lid van kunt worden. De leden stellen strenge eisen aan toetreding. Deze regels zijn ooit ingevoerd nadat aspirant leden voor grote onrust zorgden. Ze gedroegen zich als indringers en saboteerden de dagelijkse ontmoetingen. Het behoud van ‘Rust en stilte’ is de enige doelstelling van de ‘Club van halfzeven’. Zo min mogelijk spontane prikkels en onverwachte gesprekken aan de ontbijttafel. Leden staan een halfuur eerder op om in rust te kunnen ontbijten.

De ‘Club van halfzeven’ bestaat uit drie leden. We begroeten elkaar in stilte met een knuffel en een kus. Dit ritueel herhalen we enkele keren tijdens de dagelijkse bijeenkomsten. We eten zwijgend onze boterhammen terwijl we het nieuws, een nieuwe vlog of een historische Formule 1 race bekijken.

Na een grondige marktverkenning hebben we gekozen voor twee soorten brood, die één van de leden wekelijks, voor 8 uur in de ochtend, inkoopt in een wijk aan de andere kant van het dorp. Dit warm gebakken brood besmeren we met roomboter voordat we het bedekken met hagelslag. Puur of melk, de afkomst boeit ons niet. Zolang er maar voldoende voorraad is. Een van de leden overwoog een ijzeren voorraad aan te leggen op haar slaapkamer. Dit hebben we weten te voorkomen door duidelijke afspraken met de inkoper te maken over de beschikbaarheid van het broodbeleg. Deze inkoper is overigens geen lid.

Naast de ‘Club van halfzeven’ schuiven er op een later tijdstip nog twee mensen aan de ontbijttafel aan. Er zit geen ritme in hun verschijningstijden, ook lijkt het alsof ze elke dag voor het eerst ontbijten. Zelden hebben ze hun ingrediënten klaarstaan waardoor er regelmatig op en neer wordt gelopen naar de koelkast, de ontbijtkast danwel de voorraadkast. Als alle ingrediënten voor de dagelijks wisselende kost uiteindelijk zijn verzameld, komen de laatkomers niet zelden tot de conclusie dat ze hun thee zijn vergeten. Zowel de bereiding, het inschenken als het opdienen. Dit tot grote ergernis van de clubleden die deze onrust maar moeilijk kunnen pruimen.

Als de consumptie van het ontbijt door de laatkomers uiteindelijk is begonnen, doen ze verwoede pogingen voor een gesprek met de leden. Zodra dit voorbij de standaardvraag, ‘goed geslapen?’, gaat leidt dit tot stevige irritatie bij de leden van de ‘Club van halfzeven’. We reageren niet op vragen die meer dan een ‘ja of nee’ als antwoord verlangen. De eerste tekenen van irritatie bij de leden luiden meestal het eind in van hun bijeenkomst. De drie leden verlaten dan stilzwijgend de tafel.

Eenmaal gewassen en aangekleed wisselen de karaktereigenschappen van de leden van ‘de Club van halfzeven’ met die van de laatkomers. Dan schieten de laatkomers in hun structuur en doen ze in stilte hun werk. De leden van de ‘Club van halfzeven’ twijfelen over hun kledingkeuzes, gruwelen van een voorgeprogrammeerde dag en vertrekken luidkeels zingend naar school of werk.

De laatkomers in verwondering achterlatend. Elke dag weer.