Jens en Elke heten ze. Ze stonden al op de kleine camping toen wij aankwamen. Ik schat ze begin 70. Gekleed als veertigers. Hippies zouden we ze vroeger noemen. Iets in me zei dat ze nog niet heel lang samen zijn. Dat ze elkaar gevonden hebben op latere leeftijd. Zoiets zie je, voel je. Het hoeft natuurlijk niet waar te zijn. Ik heb het ze niet gevraagd.

Vroeger was het leven overzichtelijk. Op je 65^e ging je naar het bejaardentehuis. Tegenwoordig begin je op deze leeftijd aan een nieuwe relatie. Veranderingen in de samenleving gaan snel.

Ze vierden vakantie in een zelfgebouwde camper. Een blauwe Volkswagen LT 28 uit 1979. Met een dikke diesel waarmee je veel steden niet meer in komt. Ze rookten er flink op los. Blauwe walmen rook dreven onze kant op. Verder merkte je niets van hun aanwezigheid.

Tot de ochtend dat het niet langer regende.

We hoorden meer gestommel in de camper dan de dagen ervoor. Jens en Elke waren al vroeg in de weer. Deuren gingen open en dicht. Het geluid van open, en dichtgaande ritsen overheerste. Totdat Elke naar buiten kwam. Gehuld in een zwartleren motorpak. Weer kelderde haar virtuele leeftijd. Jens strompelde achter haar aan. Hij rommelde wat aan een driewielige motorfiets die achter de camper geparkeerd stond. Deze was kennelijk ook van het stel.

Ik zag het al voor me. Jens in z’n ski-jack aan het stuur van het, door een VW Kever motor aangedreven, driewielig voertuig. Alle aandacht voor het drukke verkeer op de smalle bergpassen. Elke in vol ornaat op de achterste stoel, relaxed om zich heen kijkend, genietend van het landschap.

Maar niets was minder waar. Elke was degene die plaatsnam op de bestuurdersstoel van de trike. Ze startte het gevaarte en scheurde er behendig mee weg. Moeizaam gevolgd door Jens op z’n blauwe motorscooter. Weer was ik op het verkeerde been gezet.

Zo worden we zo vaak op het verkeerde been gezet door het gedrag van ouderen. We hebben bevolkingsprognoses, algoritmes, beleidsnota’s en resultaten uit het verleden. Het is waardeloos op het moment dat je moet voorspellen hoe Jens en Elke gaan wonen als het hoofd of het lijf niet meer kunnen wat ze willen. Ze gaan niet preventief verhuizen omdat ze ooit minder mobiel zouden kunnen worden. Want waar moet de camper dan staan? En de motoren? Kunnen ze nog spontane uitjes maken?

Dan maar wassen in een teiltje in de keuken, de bovenverdieping mijdend. En als zelfstandig wonen plotseling niet meer lukt, door een val of door ander ongemak, zien ze wel wat er op hun pad komt. Komt tijd, komt raad. Wie dan leeft, wie dan zorgt. De best voorspelbare demografische ontwikkeling stelt ons voor grote raadsels. We weten steeds meer maar kunnen het gedrag van ouderen steeds minder goed voorspellen.

Misschien moeten we het ze zelf eens gaan vragen.