‘You’ll never walk alone’, is het lijflied van de Engelse voetbalclub Liverpool. Het rode shirt van de club is het enige voetbalshirt dat ik, naast het blauw/witte van m’n eigen club CEC, ooit droeg. Rinus had het shirt voor me meegenomen uit Engeland. Hij was er met het Nationaal Nederlands Post-elftal Europees kampioen geworden.

52 jaar was Rinus postbode. Begonnen in Amsterdam, daarna in Emmen. Rinus koos voor de post omdat er naast het werk veel werd gesport. Dat paste hem goed want hij voetbalde op hoog niveau. Later werd hij profvoetballer. Hij maakte de tijd nog mee dat de postbode AOW-uitkeringen uitbetaalde aan ouderen. Ver voor het internet-betaal-tijdperk ging het er zo aan toe. Regelmatig met duizenden guldens onderweg. Het bedrijf vertrouwde haar medewerkers.

Postbode zijn was veel meer dan brieven of pakketjes rondbrengen. Dat weet ik uit eigen ervaring, want dankzij Rinus werkte ik vanaf m’n 17^e of 18^e als zaterdag-, en vakantiekracht bij ‘tante Post’. Net als mijn vrouw, zijn vrouw en kinderen maar ook zijn broer vond er werk. Rinus was hiermee een kruiwagen voor velen, zoals hij het zelf noemt.

In 2013 was het crisis bij ‘de Post’. Rinus werd overgeplaatst naar Assen. Hij kreeg te maken met een leger bedrijfskundigen die van een man van vlees en bloed een robot probeerden te maken. Hij moest zijn werk doen onder toeziend oog van mannen met stopwatches in hun hand. Hij voelde zich niet langer serieus genomen, aangetast in z’n waardigheid. Waar hij in het verleden het vertrouwen genoot voelde hij zich teruggezet naar de pupillen. Hij besloot om een paar stappen terug te doen en minder te gaan werken. Het was z’n eer te na. Dan maar op een houtje bijten.

Rinus is 70 jaar. Drie dagen in de week bracht hij de post rond. Op 30 november van dit jaar reed hij z’n laatste ronde. Zijn vrouw, hun kinderen en inwoners van het dorp wachtten hem op. Hij kreeg van alles toegestopt omdat hij altijd vriendelijk bleef, er alles aan deed om de post op tijd, en op het juiste adres af te leveren. Altijd even tijd voor een praatje met mensen waarvan de postbode soms de enige was die ze zagen. Rinus maakte er tijd voor.

Hij werd verlegen van alle aandacht. Dat is niet zijn ding. Waar bewoners en familie uitgebreid stil stonden bij zijn laatste ronde, bleef het wat stiller bij z’n werkgever, een bosje bloemen van z’n voorman. 52 jaar in dienst… 

‘You’ll never walk alone’, toch PostNL?