Zaterdagavond, fris gedoucht in de pyjama voor de TV. Op de knieën voor de salontafel met daarop een rijk assortiment aan hapjes die moeder normaalgesproken alleen op verjaardagen serveerde. Elke zaterdagavond ervaarde ik als een klein feestje, mede dankzij André van Duin op de televisie. Tranen rolden over mijn wangen, ik zakte op de knieën om niet van de stoel te vallen. Steevast eindigend in een aanstekelijke slappe lach. Het duurde maar even of mijn overige gezinsleden vielen me bij. De lach verbroederde het gezin.

De warmte van het gezin, in de gezellige huiskamer met lekker eten en drinken op tafel. Hoeveel kinderen ervaren dit nu thuis? In een tijdperk waarop er altijd vermaak is. Rollen er nog steeds tranen van het lachen over de kinderwangen die bol staan van de worst, en kaashapjes?

Ik denk het wel. Gelukkig maar.

Toch zie ik ook veel boosheid. Boosheid gericht op het beperken van andermans lol. Mensen die boos zijn op van alles en nog wat, die mensen op de vlucht hier de schuld van geven. Mensen die niet willen dat we deze mensen een warm thuis bieden. Mensen die vergeten zijn hoe goed we het hier toch hebben in vergelijking met de mensen uit landen waar al jaren een verschrikkelijke oorlog woedt. 

Met kinderen die op zaterdagavond de schuilkelder in moeten omdat het luchtalarm de TV overstemt. Kinderen die op zaterdagavond in het donker op zoek moeten naar een slaapplaats omdat ze op de vlucht zijn. Kinderen die op zaterdagavond uit prullenbakken eten omdat ze vergaan van de honger.

De ouders van deze kinderen dromen van een lach op het gezicht van hun kind. Ze willen de tranen van hun kinderen ook wel eens op gelukkige momenten zien. In de warmte van een veilig huis. In een buurt met mensen die je vriend zijn, waar je welkom bent. Mensen die de veiligheid niet kennen zijn oprechte gelukzoekers, net als wij zelf en onze kinderen. 

Anderhalf jaar geleden kampeerden we met ons gezin aan de kust. Het was 4 mei, 8 uur. Dit keer waren we blij dat we de iPad mee hadden genomen. Zo konden we de toespraak van André van Duin volgen die hij hield naar aanleiding van het herdenkingsmoment. 

Ik citeer uit deze toespraak. Want net als André van Duin ben ik dankbaar… ‘Dankbaar, dat ik in vrijheid kan leven, en apetrots, dat ik in Nederland woon.

Maar ik doe dat wel in de overtuiging, dat ook ik verantwoordelijk ben, om die vrijheid van ons door te geven, aan de nieuwe generatie. Want, het is al vaak gezegd, ‘vrijheid is niet vanzelfsprekend’. Het had ook heel anders kunnen aflopen… Toen… 77 jaar geleden. Dan had ik deze column misschien nu, in het Duits moeten schrijven.’

De komiek, 50 jaar later met een serieuze boodschap. Zijn geboortestad werd zwaar gebombardeerd in de tweede wereldoorlog, net voor zijn geboorte. Van Duin en ik zijn beiden van na de oorlog. Daar ben ik dankbaar voor, en dat wil ik graag zo houden. 

Laat de zaterdagavond daarom voor iedereen een feestje zijn.