‘In Mali moet je er als kind voor zorgen dat je nooit gewond raakt aan je rug. Je moet jezelf kunnen redden. Moeders hebben het te druk met al hun andere kinderen.’ Een wijsheid uit een persoonlijk verhaal van een man die vluchtte voor de junta in het land. Hij streed voor vrijheid maar vond dit pas in een land ver weg van thuis. In Nederland om precies te zijn.

We stelden ons pand beschikbaar voor Future Citizens. Een organisatie die statushouders helpt om hun weg te vinden in ons land. Er werden twee indrukwekkende verhalen verteld door statushouders.

Wat me bij bleef van de verhalen is de motivatie van de mensen om er in ons land het beste van te maken. Mensen die steeds vaker worden getypeerd als gelukszoeker en het daarom zo moeilijk hebben om één van ons te worden.

Aan motivatie geen gebrek. Ze zetten alles aan de kant om volwaardig Nederlandse te worden. En ondanks alle bureaucratie, regeldruk en tegenwerking vinden ze ons land het toonbeeld van een goed functionerende democratie. Ze voelen de trots voor ons land die wij lang geleden verloren lijken te zijn.

Vorige week was ik op verjaardag bij m’n schoonzus en zwager in Ter Apel. De nacht ervoor had een onverlaat 32 autoruiten ingeslagen. Hij was volgens de Ter Apelers in het aanmeldcentrum geflipt waarna de COA hem ‘buiten het hek’ had gezet. Op straat, het probleem van iemand anders.

De mensen in Ter Apel zijn het zat. De incidenten nemen steeds ergere vormen aan. Draagvlak onder de bevolking daalt tot onder het nulpunt. Inmiddels is de werkgelegenheid, dat het aanmeldcentrum met zich meebrengt, ondergeschikt geraakt aan het levensgeluk van de Ter Apelers. Liever in de ww of in de bijstand dan ’s nachts niet kunnen slapen lijken de Ter Apelers te denken. Omdat ze er klaar mee zijn.

Het is een kwestie van tijd voordat er Ter Apelers op de vlucht gaan voor ontspoorde mensen op de vlucht. Het ligt niet aan de asielzoekers dat het misgaat in Ter Apel. De meeste vluchtelingen zijn tot op het bod gemotiveerd om een goed leven op te bouwen.

De Ter Apelers zijn gewond geraakt aan hun rug. En geheel onverwacht komen ze tot de ontdekking dat er geen moeder is die ze helpt. Een moeder in de vorm van een overheid die de asielketen tot de laatste druppel uit heeft geperst.

Over de ruggen van haar kinderen in Ter Apel.