Drie jaar geleden was ik op weg naar de eerste bijeenkomst van een groep bestuurders die bezig waren met ‘anders organiseren’. De groep noemt zich nu ‘De Beweging‘, we treffen elkaar nog steeds zo’n 6 keer per jaar.

Toen ik aankwam, ver van ‘hier kom ik weg’, wist ik meteen dat ik goed zat. De zon scheen, het was een prachtige omgeving. Ik voelde bijna hoe het moet zijn om zen te zijn. In de schaduw, onder een boom zat een bekende bestuurder uit ‘ik kom nog verder weg’, te genieten van de dag. Alsof hij in een diepe meditatie was verzonken. Helemaal in het hier en in het nu. ‘Hoe bestaat het’, dacht ik met mijn tollend hoofd. Ik loop hier opgewonden in m’n zondags pak een bijeenkomst binnen, die ik best wel spannend vind, en deze man zit gewoon chill te zijn.

Zoals ik me voorstelde hoe het zou gaan in dat soort kringen nam ik plaats in de kring. Daar zat ik dan. Na een voorstelrondje, waarin niet het aantal Vhe’s, het aantal VvE’s of de beleidswaarde van het wagenpark centraal stond, voelde ik me al iets veiliger. Kreten als ‘wij en zij’, maar ook de standaard managementmantra van het decennium ‘ik heb m’n medewerkers goed in hun kracht gezet’ heb ik niet gehoord. ‘Aha’, dacht ik, ‘misschien zijn ze toch van hier kom ik weg.’

Daarom durfde ik te bekennen dat ik soms het gevoel had dat we maar wat prutsten als het ging om de ontwikkeling van onze organisatie. We hadden een duidelijke strategie en wisten redelijk goed wat nodig was. Vooral betaalbaar en energiezuinig wonen. We wisten dat we een gelijkwaardige relatie met onze huurders en onze samenwerkingspartners wilden. We wisten dat we deze mensen invloed moesten geven in ons beleid. Maar een concreet plan met ‘deliverables en timetables’ hadden we niet. We waren niet de enige…

We wisten ook dat we gelijke gevallen gelijk, en ongelijke gevallen ongelijk wilden behandelen. We wilden doen wat nodig was, de goede dingen doen. Maatwerk zouden we het nu noemen. Doen wat de bedoeling is in de ogen van onze huurders, onze samenwerkingspartners en onze medewerkers. Want zo waren we ooit geprogrammeerd, ik zou zelf niet anders willen omdat ik ook aan de andere kant ben geweest. De kant van efficiency, kleine loketten en spreadsheetwaarheden.

Standaard en efficiënt waar mogelijk, maatwerk met persoonlijke aandacht waar nodig. Van plan-do-check en act naar wendbaar aansluiten op ontwikkelingen in de maatschappij. Minder plannen maken en deze dus ook niet ‘implementeren’ maar ‘bedding’ zoeken voor wat zich op dat moment aandient. De planning en control-cyclus ondergeschikt maken aan wat ‘nu nodig is’. Een levende kalender met seizoenen. Deadlines verdwijnen naar de oneindigheid, elke dag wordt er resultaat geboekt. Keihard relevant in tijden van verandering waarbij de ene crisis de andere in rap tempo opvolgt.

En nu heeft begeleider van ‘De Beweging’, Jeanette Koekkoek, een boek geschreven waarin staat dat het allemaal geen gepruts is, wat we deden. Dat het wel degelijk structuur, verbinding en inhoud heeft. We moeten vooral accepteren dat dingen niet altijd gaan zoals we willen en op een moment dat het ons goed uit komt.

Graag haal ik hier een uitspraak van mijn idool Herbert Grönemeyer aan; ’alles ist machbar’, alles is maakbaar. Tot op zekere hoogte weet ik nu. Er ontstaat pas iets moois na goed te hebben gekeken, goed te hebben geluisterd en bovenal te hebben gevoeld wat er speelt in de organisatie en in de omgeving. Hierdoor blijven we als organisaties wendbaar en daardoor relevant voor de samenleving. En boeken we meer resultaten dan we ooit durfden dromen.

‘De Beweging’ heeft ons op weg geholpen met ‘Duurzaam, mensgericht organiseren’. Het mooie is: Het is nooit af! Maar het boek gelukkig wel!