Mijn afspraak liet op zich wachten. Ik zat op de onderste rij van de tribune in het atrium, toen ze naast me ging zitten. ‘Gaat het wel goed met je? Je kijkt alsof je grote zorgen hebt. Kan ik iets voor je doen?’ Ze had het goed gezien. M’n gedachten waren op een heel andere plek dan waar ik zat. Ver weg van de onderste tree in het atrium. Het was zo’n week waarin het leven ‘van voren kwam’. Confronterend, in de vorm van afscheid en verdriet.

Een collega nam afscheid na twee jaar ziek te zijn geweest. Het systeem en de ziekte liepen samen op. Hij ging uit dienst maar kon eigenlijk ook niet zo goed meer werken. De ziekte meldde zich een paar jaar geleden. Hij had net een vast contract. Dat bood perspectief, samen hoopten we dat hiermee slechts de zorg voor de ziekte over bleef. Minder zorgen over erbij horen. Geen zorgen over het verdienen van een boterham. Zo bleef de wereld wat groter dan het ziekenhuis en de bank in de voorkamer.

Het waren twee intensieve jaren geweest met operaties, therapieën en regelmatige ziekenhuisbezoeken. De ruimte in z’n spijkerbroek verraadde de voortgang van de verschrikkelijke ziekte. En toch bleef hij met grote regelmaat op het werk komen. We maakten vaak een praatje. Altijd was hij opgewekt, en tegelijkertijd ook realistisch. Hij hield z’n bedrijfsauto. Hartverwarmend om te zien hoe de collega’s hem erbij bleven betrekken. Zo bleef hij onderdeel van het team.

De dag van z’n afscheid. Gebak, nog een keer ‘zijn wijk in’ en samen met z’n team lunchen.

Mijn afspraak was er inmiddels toen ik hem de lunchruimte uit zag lopen. Fier en rechtop met een grote bos bloemen in z’n armen. Geëscorteerd door de collega’s die hem naar buiten begeleidden. Ik stond op van tafel om afscheid te nemen. Hij hield zich goed, hoewel z’n ogen een ander verhaal vertelden. We gaven elkaar een hand. Ik wenste hem veel goeds.

Hij bedankte ons voor de manier waarop we met hem waren omgegaan. Dat hij zich altijd onderdeel van de organisatie was blijven voelen. Het ontroerde me, ik voelde me enorm trots op de collega’s die hem als collega waren blijven zien. Met aandacht voor datgene wat hij nog wel kon. We spraken af om eens een kop koffie te gaan drinken. Daar ging hij.

Eenmaal thuis aan de eettafel ging het mis. ‘Wat is er toch met jou?’, vroeg de oudste dochter. De ene cynische grap na de andere rolde uit m’n mond. Ik kreeg het aan de stok met haar jongere zus. Ik wist niet zo goed wat er met me was. Net als ’s ochtends op de tribune in het atrium.

Aan de schrijftafel komt het besef. Het was genoeg geweest. Een collega die een zoon op jonge leeftijd verliest na een lange strijd. Een andere collega in gevecht met de ziekte die z’n wilskracht voortdurend op de proef stelt.

Het was genoeg. Maar soms is genoeg gewoon te veel.