Het is donderdagochtend vroeg als ik deze column schrijf. Donder en bliksem slaan neer op mijn wereld. Het is windstil. In mijn hoofd stormt het. Al maanden inmiddels.

Het stormt in mijn hoofd door de vele crises. Onmacht en onrust, maar ook frustratie en hulpeloosheid wakkeren de wind aan tot stormsnelheid. Dit uit zich in een onbevredigend gevoel, ’s avonds op de bank. Het gevoel laat zich het best omschrijven als de spits van een voetbalelftal, die aan de zijlijn is geplaatst en toekijkt hoe het team verliest. Hij mag het veld niet op.

Spitsen in het voetbal zijn aangenomen om te scoren. Om een wedstrijd te kantelen. Van een achterstand, of status quo naar gelijkspel, of zelfs naar winst. Maar net nu z’n team aan het verliezen is, mag de spits niet meedoen. Hij kijkt lijdzaam toe hoe z’n team zich, zonder weerstand te bieden, verloren geeft. Terwijl hij doorziet hoe het anders had gekund, door zelf een bijdrage te leveren om het tij te keren.

De supporters vertrekken ver voordat de wedstrijd is verstreken. Mokkend kiezen ze hun weg naar huis. Zich afvragend of ze de volgende wedstrijd weer de moeite zullen nemen om hun team aan te moedigen. Wanhoop en onmacht voedt hun gedrag. Veel zorgen, geen invloed. Niet gehoord, niet gezien door de clubleiding.

In de krant lees ik dat mijn oud-dorpsgenoot Jessica Mencke een grensfeest organiseert. Als teken van verbroedering tussen de Duitse en Nederlandse grensbewoners. Volken die al eeuwenlang in harmonie samenleven. Onderbroken door een inktzwarte periode. Een grensfeest, om te vieren dat het goed gaat tussen beide buren en om er voor te zorgen dat dit zo blijft.

Ik wens dat de feesttent van Jessica meerdere grenzen overspant. Verbroedering tussen meerdere volkeren. Wat mij betreft een tent die het gebied tussen Barger-Compascuum tot ver in de Russische republiek bestrijkt. Dat Poetin zich oprecht bekommert of er voldoende betaalbaar gas voor Europa is. Dat de honger in Afrika daadwerkelijk wordt gestild met graan uit Oekraïne.

De tent van Jessica zou Den Haag beschutting moeten bieden. Omdat onze politici mensen op de vlucht gebruiken voor een mooie plek in de peilingen. Dezelfde politici die al decennialang buigen voor lobbyisten om te dogen dat onze natuur stikt. Nu, in blessuretijd zien we het kaartenhuis instorten. De keeper en de spits maken ruzie. Heeft het team verloren omdat de keeper de ballen niet tegenhield, of is er verloren omdat de spits niet scoorde?

De waarheid zal nooit boven tafel komen. Eenmaal ondervraagd tijdens de nabeschouwing zal iedereen vergeten zijn hoe het werkelijk zat. ‘Als je liegt moet je veel onthouden’, zei een collega ooit. Dan kun je maar beter zeggen dat je je niets meer herinnert. Dat je zelfs de waarheid vergeet.

Het stormt in mijn hoofd omdat mijn team op het werk, in een normale competitie, een rol heeft om mensen in crisissituaties een dak boven het hoofd te bieden. Aan deze competitie, waarin veel te winnen valt, doen we amper mee. Het stormt in mijn hoofd omdat we al 8 jaar werk maken van betaalbare woonlasten. Bij deze wedstrijd staan we aan de kant omdat we als amateur niet mee kunnen in de Champions League.

Het lijkt op matchfixing, om het politieke blazoen schoon te houden. Schijnbewegingen, waardoor niet wordt gedaan wat nodig is. De spelers zweten niet, het tenue blijft brandschoon maar het scorebord toont de werkelijkheid: 10 – 0 achter, nog 8 minuten te spelen.

Maar er is altijd hoop.

Doe als Jessica. Kom uit je hoofd, luister naar je hart en neem je verantwoordelijkheid voor dat deel waar je invloed op hebt. Maak die gelijkmaker, er is nog tijd. Zodat de stormen in onze hoofden niet uit zullen groeien tot orkanen in de hoofden van onze kinderen.