In Hoogeveen staat de Arend. Een flat met 100 huizen. De flat is aan vervanging toe. We hebben afgelopen week de plannen aan de buurt laten zien. De bewoners waren uiteraard al langer op de hoogte. Samen met de bewoners dachten we na over een nieuwe Arend. Wat ons opviel waren de verhalen van de mensen.

We slopen niet alleen hun huis, we grijpen in hun levens in. Voor de meeste bewoners is het niet de eerste keer dat hun levens op de kop komen te staan. Vergeleken met wat sommige van hen meemaakten is een verhuizing een peulenschilletje.

Heftige verhalen van mensen waarvoor we een nieuw thuis gaan maken. We vingen de verhalen in een boekje gemaakt door Ellen Kroeze en Elke Beekman. Ik liet het aan mijn vrouw lezen. Ze legde het aan de kant. ‘Dit is te veel’, zei ze. ‘Wat een heftige situaties hebben deze mensen meegemaakt.’ Enkele uitspraken van bewoners uit het boekje heb ik onder het voorwoord opgenomen.

De verhalen van de mensen motiveren ons tot het bot om keihard te werken aan een waardige vervanger van de Arend. Alles lijkt er op dat ons dit gaat lukken.

Deze week deelden we de boekjes uit aan de bewoners. Ik schreef het voorwoord. Ook ik heb een herinnering aan de Arend uit m’n jeugd. Gelukkig hele goede herinneringen.

Voorwoord

Elke 14 dagen ging ik richting het westen en het oosten. Met de voetbalclub op pad door het land. De A37 bestond nog niet. Een tweebaansweg tussen Emmen en Hoogeveen vormde de verbinding naar de enige snelweg in Drenthe, de A28. Vlak voor je de snelweg opreed, kwam je langs een hoge flat. Een wolkenkrabber in mijn ogen. Ik zal een jaar of 10 geweest zijn, in de tweede helft van de jaren ’70 van de vorige eeuw.

Dat was mijn eerste kennismaking met De Arend, al kende ik de naam toen nog niet. In mijn fantasie moesten er wel hele bijzondere mensen in De Arend wonen. Zo’n hoge flat, dat was heel speciaal. Ik dacht aan filmsterren, popsterren en de burgemeester uiteraard.

En dat had ik goed gezien als tiener. Nu, 45 jaar later, leer ik de mensen kennen die in De Arend wonen. Via de verhalen die in dit boek staan. Verhalen van bijzondere mensen. Stuk voor stuk verhalen die indruk maken. Meer indruk dan een liedje van een popster of een film van een filmster. Verhalen over het echte leven.

De Arend viert over een aantal jaar haar 60e verjaardag. Tijd om met pensioen te gaan. Dat kondigden we in 2009 al aan. Maar de bewoners vonden het toen nog te vroeg. Samen met de politiek werd druk uitgeoefend op Domesta om De Arend nog een tijdje te laten staan. Want mensen woonden er graag, het was betaalbaar en dichtbij de winkels en andere voorzieningen in Wolfsbos. Wel moesten er een aantal zaken worden vernieuwd. Domesta stemde hier mee in. De Arend kon 10 jaar later met pensioen.

Bijna met pensioen

Eind 2018 begonnen we binnen Domesta met gesprekken over de toekomst van De Arend. We zouden immers na 10 jaar weer in gesprek gaan met de bewoners over de definitieve sloop van de flat. Maar ook om te horen wat de wensen van de bewoners waren voor hun nieuwe huis.

Een nieuwe plek met nieuwe verhalen

Hoewel het om een gebouw gaat van beton, ijzer en glas stonden in de gesprekken binnen Domesta de bewoners altijd centraal. We vragen ze immers om hun veilige omgeving op te geven. Het bekende in te ruilen voor het nieuwe. De bewoners staan centraal omdat we weten dat er veel herinneringen zijn gemaakt in De Arend. Kinderen werden er geboren. Mensen stierven er. Stelletjes gingen er voor het eerst samenwonen. Mannen en vrouwen gingen er alleen verder nadat ze waren gescheiden. Anderen kwamen er wonen omdat het op een andere plek niet langer ging.

De Arend verdwijnt. We doen ons best om een waardige vervanger te bouwen. Bijna op dezelfde plek. Een plek waar weer nieuwe verhalen kunnen ontstaan.