‘Weet je het zeker?’, vroeg ik hem. ‘Ja, ik rij achter je aan naar de locatie’, luidde zijn antwoord. ‘Maar ik garandeer je niet de kortste of de snelste route’, sloot ik af voordat we in onze auto’s stapten.

We gingen op weg naar een bijeenkomst met onze onderhoudspartners. We organiseerden een middag waarin we de vrouwen en mannen, die bij onze huurders onderhoud en reparaties uitvoeren, meenemen in het verhaal van onze buurman. ‘Hoe gaan wij met onze huurders om en hoe gaan wij met elkaar om?’ De buurman heeft gelijkwaardigheid in zich maar staat ook open voor het ontvangen van advies. De buurman houdt dingen simpel en gebruikt geen moeilijke woorden. De buurman, en zeker de vakvrouw/man, gaat op zoek naar oorzaken van een probleem en lost deze op. Vakmanschap met de menselijke maat dus!

Ik koos bewust voor de lange route naar de locatie waar we de ongeveer 100 medewerkers van onze partners zouden treffen. Het was een drukke ochtend geweest en dit soort ritjes zijn bij uitstek geschikt om de knop om te zetten, rust in te bouwen en voor te bereiden op het praatje van een half uur dat ik zou houden. Een vorm die ze elders in het land mindfulness zouden noemen. In Zuidoost Drenthe krijg je het cadeau vanwege de wat grotere afstanden, het ontbreken van verkeersdrukte en het fantastisch landschap. Vormgegeven door de natuur met hier en daar een beetje hulp van de mens.

Achteraf hoorde ik dat het een leuke middag was geweest. Helaas kon ik het programma niet in z’n geheel meemaken. Maar ons voornemen om met één team, bestaand uit Domestianen en mensen van onze partners, te gaan werken is weer een stapje verder.

Dezelfde middag namen we ook nog afscheid van twee managers. Eerst informeel koffie en gebak met het team om persoonlijke cadeau’s te geven. Anekdotes werden uitgewisseld aangevuld met mooie woorden. We lachten veel. We sloten een periode af waarin we veel meemaakten. De humor was gebleven en verbond ons nog steeds. Het voelde als een soort ontlading waarmee de cirkel rond werd. Het avontuur zat er op. We kunnen allemaal weer verder. Rituelen zijn belangrijk leerde ik van een antropologe. Dit was er zo een. Het ritueel van het afscheid. Het begin van een nieuwe fase waarbij iedereen z’n eigen of gezamenlijke weg weer kan vervolgen.

‘Heb je vijf minuten?’, vroeg de collega die ik op de gang tegen het lijf liep. ‘Nee’, antwoordde ik. Wel een kwartier. Op drukke dagen moet je je niet haasten. Dus als de tijd er is, gebruik deze dan ook. Door even wat tijd te nemen voor spontane gesprekjes maak je meer verbinding en ontstaat er een beter gesprek. En dat gesprek ging vooral over haast, paniekaanvallen en alleen zijn. Over hoe kwetsbaarheid je steviger laat staan. Een mooie les van de collega die ik niet graag had willen missen. Ondanks de overvolle agenda van de dag.

We sloten de dag af met een bijeenkomst voor alle medewerkers. Een groots afscheidsfeest met toespraken, hapjes en drankjes. Het werd een heerlijke ongedwongen bijeenkomst. Ik was goed voorbereid door de collega’s maar toch lukte het me om de afgesproken structuur om zeep te helpen. Het verhoogde het plezier en bracht ontspanning. De lach was voortdurend dichtbij. De mannen sloten in stijl af. Met een toespraak van 10 minuten vol zelfspot waarin niemand werd gespaard. De andere gebruikte een metafoor waarin de mens centraal stond. Deze manager kwam bij z’n sollicitatie aanzetten met een tas vol attributen waarmee hij duidelijk maakte waar hij voor stond. Hij vertrok met dezelfde tas met daarin andere attributen waarin hij ons een mooie boodschap voor de toekomst meegaf. Rituelen. We kunnen niet zonder.

Eenmaal thuis zakte de hele boel ineen. De onderdrukte verkoudheid (of was het toch een griep) sloeg keihard terug. Ik had er overheen gewerkt. We zijn thuis aan het klussen en dat gaat natuurlijk nooit zo als je wilt. Als je vervolgens een bloedhekel hebt aan dit gedoe en er gaat iets mis dan ben je op je kwetsbaarst. Thuis in de veilige setting. Een plek waar je normaal rust vindt en jezelf kunt zijn. Deze plek was er nu even niet. Hiermee had ik geen rekening gehouden. Ik had al mijn rituelen van de dagelijkse boswandeling tot uitgebreid de kranten lezen aan de kant gezet. Het zou immers maar een weekje duren. Nee dus. Inmiddels praten mijn vrouw en ik weer met elkaar.

Rituelen. Zelfs deze nuchtere veenkoloniale Drent kan ze niet missen. Hoewel lang ontkend, inmiddels onbewust bekwaam in het toepassen er van.