‘Je volgt de oorlog amper? Dat is uitzonderlijk. Dit heb ik nog nooit gehoord’, aldus de nieuwe burgemeester tijdens ons kennismakingsgesprek. ‘Nee, Ik weet inmiddels wel hoe een oorlog er uit ziet. Maar ook hoe er over bericht wordt. Heb jij de illusie dat je altijd de werkelijkheid op TV en in de krant krijgt te zien? Berichtgeving over oorlogvoering is vaak net als politiek; geframed en beïnvloed door haar deelnemers‘, besloot ik.

Maar waar ik vooral naar kijk zijn de gevolgen van de oorlog. De economie, de wereldorde en de gevolgen voor de mensen. Ik zoek naar duiding en aanknopingspunten om daar binnen mijn invloedsfeer op te anticiperen. Het front is ver van mijn bed maar dichtbij genoeg om mij te laten kijken naar wat ik zelf in ‘het hier en in het nu’ kan bijdragen aan het verzachten van het leed voor de mensen.

Op zoek naar de actieknop dus. Dat doen veel mensen en bedrijven. Net als aan het begin van de coronacrisis komen mensen meteen in actie om hulp te bieden. Vrouwen en kinderen worden bij de Oekraïense grens afgehaald door Nederlanders met een warm hart en een ruim huis. Ondernemers die de coronacrisis ternauwernood overleefden, stellen ruimte en eten beschikbaar voor de opvang van Oekraïense mensen. Onze overheden schakelen weer over naar de crisistand door duizenden opvangplekken te realiseren. Prachtig om te zien.

We zijn één ondanks allerlei boreale uilen van Minerva die hier graag een eind aan zouden maken. Wij zijn één. Europa is één. De NAVO is één. We zijn één en zullen de wereld voor altijd veranderen. Voor eeuwige vrede. Ten goede van de mens. Ten goede van het klimaat. Laat bange Vladimir maar lekker tsaartje spelen in z’n eigen tuin.

Ik richt me dus op de duiding van de Oekraïense crisis in plaats van de strijd live binnen te laten komen. Dan kom je makkelijker in de actiestand. En daar helpen we mensen mee. En ik merk dat de collega’s bij Domesta dit ook voelen. Aan het begin van de oorlog stuurde ik een mail naar de verantwoordelijke wethouders om onze hulp aan te bieden. Of er ruimte was voor het plaatsen van flexwoningen in hun gemeente? Al de volgende dag zaten collega’s van Domesta bij de gemeenten aan tafel. Vanaf dat moment elke dag om acht uur crisisoverleg op ons kantoor.

Een collega kon de hand leggen op 40 flexwoningen die binnen een maand beschikbaar zijn. We maakten de sommen, namen een besluit en binnen het uur keurde onze Raad van Commissarissen ons besluit goed. Handtekeningen zetten en bestellen maar. En met een beetje geluk is er ook tijdig een locatie beschikbaar.

‘Wees zelf de verandering die je wilt zien in de wereld. Niet lullen maar poetsen!’, twee slogans die me uit het hart zijn gegrepen. Komen ze je bekend voor? Dat is mooi! Ik heb ze geleend van de organisatie ‘Because We Carry’. Een vrijwilligersorganisatie die zich inzet voor de vluchtelingen die zijn gestrand op het eiland Lesbos in Griekenland. Twee keer zo ver als Lviv in Oekraïne. Maar ook Europa.

Ik hoorde een andere burgemeester zeggen dat de noodopvang in zijn gemeente alleen bedoeld is voor mensen uit de Oekraïne. Zijn uitspraak raakte me. Ik herkende hem er niet in. Ik roep hem op om vooral door te gaan met het organiseren van huisvesting voor de Oekraïners op de vlucht. Maar ook om een fors bedrag te doneren aan ‘Because We Carry’ zodat de vluchtelingen uit andere oorlogen, die op Lesbos al maanden onder erbarmelijke omstandigheden bivakkeren, het ook een beetje beter krijgen.

Je hoeft Buienradar niet te checken om te weten wat voor weer het is. Als je het dak hoort kraken dan weet je dat het stormt. Dan negeer je het scherm en luister je naar het gekraak. Zodat je weet wat je te doen staat. Tijdens, en na de storm. Uit welke windrichting de storm waait, of welke kleur de wolken hebben doet er niet toe.