Op het moment dat ik dit schrijf rolt er een overlijdenskaart de mailbox binnen. De vader van een jonge collega is overleden. Ze is net moeder van haar eerste kind. Veel eerder dan verwacht. De baby kwam veel te vroeg en had een moeizame start. Haar eigen moeder overleed toen ze zelf nog kind was. Ook veel te vroeg. Ook nu moet ze weer te vroeg afscheid nemen. Nu van haar vader, bijna 63 is hij geworden. Te jong.

‘Elk mens die hef zich een kruus te dragen’, song Daniël Lohues. Voor de ene is dit kruis een stuk groter dan voor de andere, maar nooit passend in de tijd. Ook zonder dit triest bericht zijn het heftige weken. Wel van een heel andere orde gelukkig.

M’n maat Gerrit maakte bekend dat hij eind oktober stopt als bestuurder bij Domesta. Na 8 jaar komt er een eind aan onze samenwerking. Een goede samenwerking waarin we veel hebben bereikt. We hebben goed samengewerkt omdat we elkaar aanvullen. Gerrit kan dingen die ik niet kan, en omgekeerd. We gaven elkaar de ruimte waardoor we tegelijkertijd de dingen goed konden doen en de goede dingen konden doen. En uiteraard waren we het ook wel eens oneens. Dan knetterde het even en kwam er een kop koffie aan te pas om elkaar weer te vinden. Dit lukte altijd omdat onze persoonlijke waarden en professionaliteit meer overeenkomsten vertonen dan onze talenten. We komen er altijd uit. We doen allebei, op onze eigen wijze, onze stinkende best voor mensen die het niet cadeau krijgen in het leven.

In ’de slipstream’ van Gerrit kondigde een manager z’n vertrek aan en vervolgens nog één. Onheil komt zelden alleen, of de plattere variant die mijn voorkeur heeft: ‘De duivel schijt op hopen.’ ‘Van de eerste manager wisten we dat dit moment eraan zat te komen. In het kader van ‘Het goede gesprek’ spraken we regelmatig over zijn ontwikkeling en over zijn ambities. Het moment was niet te plannen maar dat hij een stap zou maken was bekend. En wat mooi dat hij zelf het stuur in handen houdt van z’n loopbaan. Ik ben erg benieuwd waar hij z’n fysieke of virtuele voetstappen gaat zetten binnenkort.

Het vertrek van de tweede manager verraste ons allemaal. Eerlijk gezegd ben ik hier een paar dagen goed ‘ziek’ van geweest. Ziek in de zin van onverwacht, we zijn aan het bouwen en wat komt het op een vervelend tijdstip. Pas toen ik besefte welke stap hij ging maken kon ik het positief zien. Want geheel in de lijn met een klein elftal ‘oud Domestianen’, die hem voorgingen, krijgt hij de eindverantwoordelijkheid over een prachtig mooie organisatie. Een hele goede aannemer in dit geval. En ik weet uit ervaring dat je geen nee moet zeggen tegen de leukste baan van de wereld bij een organisatie waarvoor je hart en sprongetje maakt. Mooi voor hem, een compliment voor onze organisatie. Domesta als kweekvijver van talent!

‘Moeten we niet communiceren over het vertrek van twee van onze managers?’, aldus een mail van een aantal bezorgde en altijd attente collega’s die dicht bij me staan. ‘Wat mij betreft niet’, reageerde ik. ‘Het nieuws zou wel eens tot rumoer kunnen leiden binnen en buiten de organisatie’, vervolgden de collega’s hun betoog. ‘Intern zijn we onderdeel van het gesprek, extern hebben we het niet in de hand’, antwoordde ik. ‘Geroddeld wordt er toch, kijk naar onszelf. Als er ergens in het land een organisatie iets onhandigs doet, of mensen verlaten onverwachts organisaties die we kennen, roddelen wij daar ook over’, vulde ik aan.

Laten we ons focussen op onze eigen mensen en er voor ze zijn. De bezorgdheid van de collega’s was niet geheel onterecht. Een aantal van onze mensen was geraakt door het vertrek van de drie sleutelfiguren. Boosheid, teleurstelling en onbegrip zijn de woorden die ik het vaakst hoorde van de mensen die ik sprak. Gelukkig kon ik in de gesprekken de scherpe randjes wegnemen zodat we ons samen kunnen gaan richten op het invullen van de vrijgekomen posities.

We cancelden een personeelsdag die in het teken stond van onze missie. Zo’n dag heeft geen zin als een aantal cruciale functies niet zijn ingevuld. Collega’s schakelden snel en vormden de dag om tot een ‘verbindingsdag’ voor medewerkers die de afgelopen drie jaar aan boord zijn gekomen.

Drie collega’s vertrekken maar 122 blijven waarvan eentje binnenkort haar 50-jarig werkjubileum viert. Dat is ook Domesta. We gaan samen verder. Verder met alle goede plannen die we maken, met en voor onze huurders. Verder met het versterken van de organisatie. Verder door de goede dingen goed te doen. Verder door het team leidinggevenden weer op sterkte te brengen; voor de korte en voor de lange termijn.

We sluiten de verbindingsdag af met alle mensen. Met een borrel. Want laten we niet vergeten om af en toe een feestje te vieren. Zodat ‘onze kruus’en’, groot en klein, dragelijk blijven.