Wat is dat toch? Met die aandacht voor vrouwelijke columnisten in de kranten. Rosa Timmer, Esther van Fenema, Floor Rusman of Rosanne Hertzberger. Ik lees ze zo graag. Word telkens weer geraakt door de scherpte van hun taal.

Vandaag is het Rosa Timmer die in weinig woorden weet uit te leggen hoe een depressie werkt en wat het met je doet. Ik stuur haar via Insta een compliment. Het valt mij op dat ik sowieso iets heb met mensen die openlijk praten over hun psyche. Daarom kijk ook graag naar TV programma’s als ‘Welkom in Containerdorp’. Het is de puurheid van de mensen. Mensen zonder succesverhaal. Mensen met een echt verhaal. Een verhaal dat je leven even op pauze zet. Dat je een spiegel voor houdt. Want wie is hier nou gek?

Een appje van collega Renate. Over een artikel in de krant dat ik moet lezen. Ze is mijn secretaresse, maar dat durf ik niet te zeggen. Ze is een collega met een eigen bijdrage aan de organisatie. Daar heeft ze mij helemaal niet voor nodig. ‘Mijn secretaresse’ krijg ik amper over de lippen. Ik weet nog in het begin toen ik samenwerkte met een secretaresse. Ik kon dat helemaal niet. Op een stoel aan de vergadertafel blijven zitten en het bezoek welkom heten. Afwachten tot er koffie werd gebracht en de jas van het bezoek werd opgehangen. Belachelijk om dat door een collega te laten doen. Dat voelde niet goed en hebben we snel afgeschaft. Ik werd er gek van.

Maar ik dwaal af.

Het appje ging over een artikel in het Financieel Dagblad. Over Allard Droste. De man die honderd mensen duizend euro gaf. Mensen die hij niet kende. Mensen waarvan anderen zeiden dat ze het nodig hadden. Allard weet slechts van een paar mensen wat die duizend euro voor ze heeft betekend. Hij vertrouwde de mensen domweg. Een dame werd niet dakloos door deze geste. Een ander kon haar dochter eindelijk een cadeau geven voor haar verjaardag.

Maar ik dwaal weer af.

Allard roemde vrouwen omdat ze zich altijd kwetsbaar opstellen. Mannen doen gewichtig en hebben het vooral over de buitenkant. Totdat Allard zich voorstelt in een voorstelrondje tijdens een bijeenkomst met bankiers. Hij noemt z’n naam, functie en successen niet zoals de bankiers dat doen. Allard noemt z’n naam en zegt dat hij net een moeilijk gesprek met z’n vader heeft gehad. Dan pas breken anderen open. Ontstaat er een goed gesprek. Wat is dat toch met ons mannen?

Dezelfde aandacht voor de psyche en voor kwetsbaarheid wilde ik ook graag terugzien in het vitaliteitsprogramma op het werk. Het gaat vaak over een pijntje hier en een beetje stijfheid daar. Als collega’s hebben we het nooit over angsten of trauma’s die ons belemmeren in ons leven. En dus ook in ons werk.

Naast een fysiotherapeut moesten dus ook andere aanbieders worden gezocht om ons op het werk vitaal te houden. We vonden paardencoaches, zangcoaches, wandelcoaches etc. etc. Allemaal niet evident based genoeg om serieus genoeg genomen te worden door de gevestigde orde.

Maakt allemaal niet uit. Wij gingen onze gang en boekten resultaat. Ik zal nooit de drie video’s vergeten waarin collega’s openlijk vertelden wat de coaching met ze had gedaan. Wat een kwetsbaarheid toonden deze mensen en wat een verbinding leverde dat met de andere collega’s op.

Met paarden, of zangcoaching genees je geen mensen. Laat daar geen twijfel over bestaan. Je leert mensen om te gaan met iets dat ze belemmert om optimaal te functioneren.

Een verhaal van een voormalige projectleider bij een gemeente die experimenteerde in de WMO schiet me door het hoofd. Het verhaal van een meisje dat kampte met depressies. Ze was nog geen puber. Kind dus. Ze ging naar de specialisten op het moment dat het echt niet meer ging. Ook tussen de depressies had ze moeite om met haar onwillig brein om te gaan. Ze kon hierdoor geen kind zijn. De gemeente kocht een hond voor haar. Door deze hond leerde ze haar aandoening te hanteren. Het was de liefde, aanhankelijkheid en de warmte van de hond die haar op de been hield. Zo had ze toch nog een goede tijd.

Wat ik met deze blog vooral wil zeggen is dat we af moeten van het stigma dat kleeft aan niet lichamelijke ongemakken. Laten we open zijn over de ruis die af en toe optreedt in ons brein. Het is nergens op gebaseerd maar ik durf te wedden dat het een hoop zorgkosten scheelt en dat ons collectief geluk hierdoor toeneemt. Dat we een beetje van elkaar begrijpen waarom we doen hoe we doen.

Dat werkt wel zo lekker.