Terwijl het regeerakkoord de inbox in rolde startte het policy lab van de European Urban Knowledge Network. Een webinar over ‘the common good (algemeen belang of nut)’ als belangrijke waarde in tijden van verandering. Met deelnemers van Duitse en Nederlandse gemeenten met meer dan 100.000 inwoners.

Mijn bijdrage ging over noaberschap. Noaberschap als antwoord op een terugtrekkende overheid op de domeinen wonen en zorg. Waar we in de jaren ’80 en ’90 vooral als klant werden gezien, moesten we vanaf 2015 meer zelf doen. Minder overheid, meer gemeenschapszin. Onder druk van forse bezuinigingen op het sociaal domein en de invoering van belasting op sociale huur.

Een vreemde paradox. Meer zorg in de thuissituatie terwijl er onvoldoende geschikte huizen zijn door de verliezen op het zorgvastgoed en de invoering van de verhuurdersheffing. Instituties werden gesloopt, het verzorgingshuis hield op te bestaan, de markt moest het wonen maar gaan organiseren.

Uitgerekend op de dag dat werd aangekondigd dat de verhuurderheffing vanaf 2023 wordt afgebouwd hield ik een pleidooi voor meer samenwerking tussen inwoners, die het heft in handen nemen, en zelf wonen met zorg organiseren, en instituties als woningcorporaties.

Mosterd na de maaltijd?

Welnee want het scheiden van wonen en zorg wordt verder doorgetrokken in het nieuwe regeerakkoord. Dus ook zwaardere verpleeghuiszorg gaat straks nog vaker in de thuissituatie geleverd worden. Maar nu is de regering consequent. Want door afbouw van de verhuurderheffing ontstaat er investeringsruimte om voldoende geschikte huizen te bouwen voor deze mensen.

Maar één ding moet me nog van het hart. Ik hoop dat het nieuwe kabinet vertrouwen geeft aan zorgaanbieders en mantelzorgers door ze te bevrijden van al dat administratief geneuzel.

Maar ook dat iemand de portemonnee trekt voor plekken waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Geld voor veilig wonen voor niet zelfredzame mensen. Geld voor behoud en goede toegankelijkheid van deze voorzieningen.

Dan mag de overheid ook meer van haar inwoners verwachten. Alleen geen woorden, in de vorm van administratief geneuzel, maar daden in de vorm van noaberschap.