We wonen bijna vier jaar in ons huidige huis. Van een dorp, het platteland, vrijstaand naar een wijk van een dorp, stedelijker in een rijtjeshuis. Één van onze beste besluiten ooit.

De meiden waren 11 en 9 toen we verhuisden. Inmiddels zijn het echte pubers geworden. En zo veranderde ook hun smaak. Tienerkamers moesten puberkamers worden. Er werden nieuwe bedden uitgezocht. Nieuwe buro’s aangemeten. En ook de decoratie kon niet meer.

Waarom moest dit in de laatste vakantieweek? Er werden Ikea-spullen gekocht maar mij werd niet gevraagd of ik tijd had om het te monteren. Er moest een bed gesloopt worden omdat deze op maat gemaakt was en niet door de deur paste. Had iemand er bij stilgestaan of ik tijd had?

In mijn hoofd maakte ik deze verandering groter en groter. Dat doe ik altijd als iemand anders over mijn tijd denkt te kunnen beschikken. Mijn grootste allergie. Daarom alleen al ben ik uiterst gemotiveerd om eindverantwoordelijke te zijn. Baas over eigen tijd. Nou, meestal dan….

Uiteindelijk viel het natuurlijk allemaal wel mee. Ik was er even aan voorbijgegaan dat de meiden zelf al van alles kunnen. Nu ze groter zijn is het in elkaar zetten van een Ikea bed, kast of buro een peulenschil. En het opruimen van spullen idem. Nou, meestal dan….

Loslaten… wat is het toch ingewikkeld.

We hadden zelfs nog tijd voor een weekendje kamperen. we kozen een camping in de buurt. Het zou mooi weer worden. Ik had er zin in! Het werd een fantastisch weekend. Een mooie camping in een Drents bos. Er waren veel jonge gezinnen op deze camping. Dit maakte het heerlijk levendig.

Daar kwam een jonge vader in z’n rode Tesla de camping oprijden. Hij had met zijn gezin in een tentje gekampeerd. Ze waren aan het opruimen. Dat ging erg voorspoedig. Ze hielden de sfeer er goed in. Wat was ik jaloers op deze jonge vader. Niet vanwege z’n voorbeeldig gezin. Niet vanwege hun gave om met heel weinig spullen vakantie te vieren. Ook niet vanwege de rode Tesla. Maar waarom dan wel?

Nou simpel. Omdat de jonge vader het in z’n hoofd haalde om tijdens het opruimen (dat ik best wel stressvol vind) in z’n hangmat te gaan liggen om een boek te gaan lezen. In mijn wereld een onmogelijkheid. Maar hij deed het. Een half uur lang. Ik weet het zeker want ik heb het voorval goed bestudeerd.

En toen ging het opruimen verder. Twintig minuten later reed het jonge gezin relaxed de camping af. Geen gezeur. Geen onvertogen woord. Geen strijd en geen stress.

Kan iemand mij vertellen hoe ik kan leren echt los te laten? Die Tesla hoef ik niet als beloning. Een hangmat wel graag. Zodat ik er vaak in kan liggen tijdens stressvolle momenten.

Of liever nog. Dat ik het ding nooit nodig heb omdat ik altijd een opgeruimd hoofd heb.