De Domesta collega’s zouden op de fiets stappen. De dorpen en de wijken in. De telefoon verving de fiets.

Vanmiddag was het mijn beurt om huurders te bellen. Goed voorbereid door collega’s. Spannend en nieuwsgierig tegelijkertijd.

Het eerste gesprek was meteen raak. Huurders met een aantal klachten en die nog geen antwoord op een mail hadden gehad. Auw. Gaan we oplossen.

Meerdere huurders benoemden het gemis van een supermarkt in hun dorp. Toch wel lastig als je ouder wordt en je zelfstandigheid wilt behouden. Inschrijven dan maar?

En dan een meneer die aan het revalideren was. Heel openhartig vertelde hij dat hij z’n oude hobbies niet meer kon uitoefenen en dat hij ‘heimwee’ naar de tijd had dat het nog wel kon. Aangrijpend. De buurt ziet naar hem om, z’n huis goed aangepast.

Hoogtepunt was een mevrouw van 97. Ze was geveld door een longontsteking. ‘Maar morgen stap ik uit bed’, vertelde ze me. ‘Ik ben er wel klaar mee. Met die toestand.’ ‘En of we het voetpad konden herstellen’, vulde de zoon aan, zodat ze met de rollator op stap kon.

Een mevrouw fluisterde me in dat de meneer van nummer 88 wel erg eenzaam is. Willen jullie eens langs gaan?

Kortom een waardevolle middag die voorbij vloog. Met eerlijke verhalen. Ruw en gepolijst.

oktober 2020, bert.moormann@ziggo.nl