Gisteren starte de bouw van de nieuwbouw in hofjesvorm bij de Voorde in Coevorden. Een mooi project waar we trots op zijn.

Details over dit mooie project zijn te vinden op de website van Domesta: http://www.domesta.nl/Projecten/We-bouwen-51-levensloopgeschikte-huizen-voor-De-Voorde-Coevorden.html

Hieronder mijn toespraak die de start van de bouw markeerde:

De start van een bouwproject is altijd een bijzonder moment. Het markeert het einde van een langdurig proces van tekenen, rekenen en ondertekenen. Het markeert tevens de start van een nieuw tijdperk. Het te bouwen bouwwerk is bedacht om de komende vijftig jaar van nut te kunnen zijn voor de mensen die er wonen en voor de omgeving waarin het staat.

In dit geval markeert de start van de nieuwbouw bij de Voorde zowel het einde als de start van een tijdperk.

Om te beginnen bij de start. Dit project is ontworpen met de modernste inzichten op het gebied van wonen en zorg. Zo normaal mogelijk wonen met mensen in de omgeving die naar elkaar om kunnen kijken. Niet de liften, de looproutes, de geklimatiseerde gangen en de zorgsteunpunten domineren het interieur maar alledaagse dingen die we in ons eigen huis gewoon vinden.

Deze huizen hebben alles behalve de institutionele uitstraling die zorggebouwen vaak typeert. We zien hier straks gewone huizen in hofjes. Gewone huizen met een voor, en achterdeur. Gewone huizen voor mensen die gewoon oud willen worden. Gewone mensen die het nog gewoon vinden om naar elkaar om te kijken. Gewone huizen voor ‘gewone’ mensen dus.

Want een kwartier gewoon leven, scheelt een uur zorg. Let maar op mijn woorden!

En dat is ook nodig. Want het lijkt erop dat we met z’n allen steeds minder geld over hebben voor de zorg van onze kwetsbaren. Ik vind dat we op weg zijn een onfatsoenlijk land te worden. ‘De mate van beschaving van een land kun je afmeten aan de aandacht voor de kwetsbare mensen in dat land’, las ik ooit ergens. Ik denk dat het waar is. Ik schaam me af en toe voor ons land.

En toch motiveert het mij persoonlijk om alles op alles te zetten om fatsoenlijk om te gaan met mensen in kwetsbare situaties. En mijn gevoel zegt dat ditzelfde geldt voor mijn collega van Tangenborgh.

Ondanks de uitgeknepen budgetten zie ik enorme inspanningen om gewoon fatsoenlijke zorg te leveren aan gewone mensen. Maar het wordt organisaties als Tangenborgh niet makkelijk gemaakt. Ook een Hugo Borst kan deze ontwikkeling niet omkeren. We veroorloven ons allerlei regels en wetten waarvoor we eigenlijk het geld niet meer hebben. Zorg moet weer gewoon zorg worden. Liefdevolle aandacht voor mensen die hier om verlegen zitten. Aandacht zonder vinklijstjes, tijdregistratie en rare regels. We kunnen deze onzinnige toeters en bellen van de systeemwereld niet langer betalen.

En dit project is ook bijzonder omdat het in een overhitte economie van de tekentafels rolde. Bouwers hebben veel werk. Deze sector heeft nog wat goed te maken na de vorige crisis. Bouwprijzen stijgen hierdoor tot grote hoogten. Voor Domesta wordt het hierdoor steeds moeilijker om de investering te rechtvaardigen. Als deze trend zich doorzet voorspel ik dat dit één van de laatste projecten zal zijn die we in deze vorm zullen bouwen. Stichtingskosten van bijna twee ton voor een sociale huurhuis is gewoonweg onverantwoord.

Het kan niet, en toch doen we het gewoon. Omdat het nog kan. Maar vooral omdat we er willen zijn voor de mensen die het nodig hebben.

Ik wens de bouwers veel werkplezier en geluk bij de bouw van dit fantastisch project. Ook hoop ik dat de bewoners hier straks ongewoon prettig wonen. En ik weet zeker dat de medewerkers van Tangenborgh hier straks gewoonweg plezierig hun werk kunnen doen!