Drie maanden geleden schreef ik m’n laatste blog. Honderd dagen bijna niets geschreven. Dit nadat ik in de eerste helft van dit jaar maar liefst tweeëndertig blogs en columns schreef. Gemiddeld iets meer dan één per week. Gemiddeld vijfhonderd lezers per keer. Ze werden steeds persoonlijker. Het ging vanzelf. Ze stroomden zo m’n handen uit het toetsenbord in.

En vanaf juni dus niets meer. Nog elke dag komen er dingen voorbij waarvan ik denk; ‘hier zit een verhaal in.’ Dan ga ik zitten en begin te schrijven. Maar het blijft bij enkele regels. Weg verhaal. Is al eens verteld. Of, hier zit niemand op te wachten, inclusief ikzelf niet. Het lukt niet meer. Het is op. Alles wat gezegd moest worden is gezegd.

Hoe komt dat dan?

Schrijven is voor mij een spiegel naar binnen en naar buiten. Aanvankelijk alleen voor buiten. Lekker veilig schrijven over wonen, zorg en andere actuele aangelegenheden die mij raken.

De spiegel naar binnen laat mij zien wie ik ben. Door het op te schrijven ontstaat er een soort ordening. Er tekent zich een beeld af. Er ontstaan logische patronen. Mijn hoofd lijkt veranderd van een bord spaghetti in een bord asperges. Chaos en onrust heeft plaatsgemaakt voor ordening en berusting.

Door te schrijven zijn ook mijn persoonlijke oer-behoeftes vervuld. Aandacht en erkenning. Ook de behoeftes waar mijn vader als kind zo naar hunkerde. Ik heb het zelf bedacht. Hier is geen psycholoog aan te pas gekomen. Dankzij het schrijven en jullie reacties ben ik hierachter gekomen. Dit geeft rust en, gek genoeg, minder behoefte aan aandacht en erkenning.

Ben ik hierdoor een ander mens geworden? In de basis niet. Ik kan wel beter woorden geven aan mijn gevoel en lach graag om mijn oude reflexen en patronen. Erg leerzaam en confronterend. Er is meer rust en berusting. Hoofd en bijzaken worden scherper. Verbindingen worden sterker. Dingen die niet lukken, lukken nu niet. Misschien op een later moment wel. Dat is prima. Het mag wel zo.

Alsof ik het eeuwige leven heb.

Dankjewel dat jullie dit allemaal hebben ondergaan. Dank voor de aandacht, de erkenning en voor de kritische feedback. Ik heb er veel aan gehad. Ik heb veel leuke mensen leren kennen, zowel persoonlijk als in m’n werk.

Het schrijven heeft mij veel gebracht. Er zijn veel deuren geopend. Vriendschappelijk en zakelijk tot in de top van enkele, voor mij, relevante ministeries. Maar ook echte auteurs die boeken aan het schrijven zijn over de onderwerpen die ik aanstipte in mijn columns en blogs. Ik mocht meedenken over drie boeken die het komend half jaar zullen verschijnen. Mooi toch!

Is dit het dan? Blijft het hierbij?

Uit de psychologie weet ik dat je dingen goed moet afsluiten. Daar ben ik volop mee bezig. Hoe? Door mijn blogs en columns te bundelen tot een boek. Dit boek zal in oktober of november van dit jaar klaar zijn. Dan wordt het leerproces voor mij nog tastbaarder. Dan kan ik het beetpakken en doorbladeren.

Ik ben nog aan het bedenken op welke wijze ik het boek de wereld in zal slingeren. Want ik realiseer me dat dit een mooi moment kan zijn om wat gedachtengoed te delen met een grotere groep mensen. Hebben jullie ideeën? Ik hoor ze graag!

In de tussentijd blijf ik mij keihard inzetten voor mensen in kwetsbare en afhankelijke situaties. Voor een rechtvaardige maatschappij waarin iedereen mee kan doen. Hierin berust ik niet.

Op dit vlak ben ik onveranderd!

september 2020, bert.moormann@ziggo.nl