De eerste mail vandaag. Ik open ‘m bij het ontbijt. Een collega. Hij en zijn partner werken beide thuis. Samen hebben ze een zoontje. Alle drie thuis dus. Eén werkplek, dus hebben ze een rooster gemaakt. Wie niet werkt zorgt voor zoonlief. De collega weet niet hoe het in de praktijk uitpakt. Ik lees een impliciete vraag om begrip.

Ik antwoord dat de situatie mij bekend voor komt. Dat ik ook nog niet weet hoe mijn dag er uit zal zien. Sporten, werken, lerende kinderen en mantelzorgen? De kinderen hebben wel gedachten bij de rol die ze mij toedichten. Ze twijfelen nog tussen huiswerkbegeleider, conciërge en kantinejuf. Ik kies het eerste. Als een parttimefunctie uiteraard.

Lekker op tijd op de fiets gestapt vandaag. Mooi weer en een goede gelegenheid om aan de conditie te werken. Bijna 65 kilometer in de benen. Zondag ook al en gisteren wandelde ik zo’n 15 kilometer in het bos. Stilletjes droom ik dat deze crisis onze werkpatronen fundamenteel zal veranderen. Dat we eindelijk een betere balans tussen werk en privé gaan krijgen. Dat we vaker digitaal vergaderen in plaats van kostbare reistijd verspillen. Ook veel beter voor het klimaat, de doorstroming op de wegen en het overbelaste openbaar vervoer.

Op de fiets gaat de telefoon. Een goede vriend die deze crisis als kans ziet om de lokale economie te versterken. Met elkaar aan de slag om kritische sectoren zoals de zorg, de voedselbank en daklozenopvang sterker in de benen te krijgen. Mooi! Ik zeg toe om mee te denken. Uitzonderlijk dat iemand, die zelf in quarantaine zit, zo met de medemens is begaan. Het ontroert me.

Een andere collega heeft voor haar gezin een heel schema gemaakt. Met ‘basisregels’ om thuis te kunnen leren en werken. Het valt me op dat het schema ook wordt gebruikt om oude frustraties te regelen. Bijvoorbeeld: ‘Wc-papier bijvullen s.v.p.’ ‘Of, ontbijten hoeft niet per se samen.’ ‘En, er mag uitgeslapen worden. De werk/leer-dag start om 10uur.’ Maar wat me dan een beetje dwarszit is dat er beperkt geknuffeld mag worden. Zal wel een goede reden voor zijn. In elk geval wordt de vrede in het gezin bewaard en kan er prima gewerkt en geleerd worden. Zo zien de leraar en de directeur het graag!

Ik kan luchtig over het thuiswerken doen. Er zijn echter ook collega’s die het fijn vinden om op kantoor aan het werk te zijn. Voor hun heeft werken ook vooral een sociale functie. Dit laatste was voor mij ooit mede de aanleiding om een carrière als Zzp’er te beëindigen. Te eenzaam, gebrek aan gezelligheid en kantoorhumor. Helaas hebben we ook collega’s waarvoor het werk een welkome afleiding is in tijden van rouw. Hier is gelukkig ook aandacht voor.

Intensief WhatsApp verkeer met collega-bestuurders vandaag. De overheid stelt een regeling beschikbaar om werktijdverkorting financieel mogelijk te maken. Keihard nodig voor bedrijven die moeten sluiten en daardoor geen, of minder, inkomsten hebben. Dit geldt eigenlijk niet voor onze corporatie. We verwachten eigenlijk geen omzetdaling waar de regeling voor bedoeld is. En daarnaast biedt het bedrijfsmodel ruimte om in deze crisis keuzes te maken waardoor middelen beschikbaar blijven om de organisatie in de lucht te houden.

We kunnen beter nadenken over het afsluiten van betalingsregelingen voor getroffen huurders. Ook voor de paar bedrijfspanden die we verhuren. Of het sneller betalen van facturen van bedrijven die werk voor ons uitvoeren. En als we straks door onze werkvoorraad zijn onze tijd beschikbaar stellen om anderen te helpen. Zullen we dit massaal gaan doen collega’s?

Zo zie je maar. Een crisis brengt forse dilemma’s, maar ook kansen met zich mee.

Zorgmedewerkers, patiënten en kwetsbare mensen zitten helemaal niet te wachten op mijn gedroom. Die hebben wel wat anders aan hun hoofd.

Doe je mee aan #applausvoordezorg om 20uur vanavond? Of stuur iemand die in de zorg werkt een kaart om haar of hem een hart onder de riem te steken.