Blog naar aanleiding van aftrap Loopbaanevent op 28 november 2019.

Een van m’n dochters kwam thuis van school. Ze was niet al te best gestemd. Weer een onvoldoende voor een vak. Het was niet haar eerste dit schooljaar. Ik begon een gesprek over de aangetoonde relatie tussen plannen, organiseren, inspannen en resultaten. Ze raakte, terecht, geïrriteerd. Trapte ik met open ogen in de valkuil waaraan ik me bij m’n eigen vader zo stoorde. ‘Het is met jou toch ook goed gekomen pap!?, zei ze’. Ze had gelijk. Het antwoord paste echter niet zo goed in de opvoedstrategie die m’n vrouw en ik hadden afgesproken.

De hoofdmeester sprak m’n ouders aan het eind van mijn basisschoolperiode serieus toe: ‘We sturen die jongen naar de LTS, de ITO kan altijd nog’. Daar waren ze al bang voor. Het schooladvies waarvan ze hoopten dat ze het niet zouden krijgen.

Maar m’n dochter heeft misschien wel gelijk. Een goed verlopen schoolcarrière is geen garantie voor een succesvolle loopbaan. Een schijnbaar mislukte schoolcarrière kan wel uitmonden in een succesvolle loopbaan. En opleiding doet er dus niet toe? Natuurlijk wel, maar het is geen garantie voor succes.

Ik sloot op m’n 23^e m’n schoolcarrière af met een MTS diploma. Ik bleef hangen bij m’n stagebedrijf, actief in de biotechnologie. Ze boden me een jaarcontract aan. Niet nadenken, kiezen voor het voor de hand liggende en aan het werk. Een erg leuk bedrijf! Gedurende m’n tijdelijk jaar vertrok de inkoper. Dit leek mij een mooie kans om een vast contract te scoren. Ik solliciteerde naar deze functie. Verstand van inkoop had ik niet maar dat weerhield me niet. De eigenaar van het bedrijf zag het wel zitten met me. Ik kreeg de kans van hem en vervulde deze functie gedurende een periode van negen jaar.

Tot een bewuste maandag na de zomervakantie. Ik was drie weken op vakantie geweest waarna ik ‘s maandags met tegenzin weer aan het werk ging. Het viel me zo zwaar dat ik ’s middags direct weer vrij nam. Ik schreef me in als werkzoekende bij alles wat bekend stond op het gebied van arbeidsbemiddeling. Ik wilde zo snel mogelijk ander werk. Geen idee wat of waar.

Het werd de IT, het domein waarin ik was opgeleid. Een wereld waar een jaar slechts drie maanden duurt. Veel te snel en vluchtig voor mij. Na drie maanden vond ik het genoeg. Het bedrijf werd overgenomen door een Amerikaans bedrijf. Ik maakte het jaar vol maar keek om me heen. Geen idee wat ik wilde.

Als de nood hoog is, is de redding nabij. Ik werd teruggevraagd door m’n eerste werkgever. Dat voelde goed. Ik was gevleid. Er was een nieuwe directeur en ik kreeg een nieuwe rol in het bedrijf. Ik had er zin in. Naïef als ik was dacht ik dat er na een jaar veel zou zijn veranderd in het bedrijf. Niet echt bleek al snel. Een tijdje later werd ik gevraagd om, samen met een aantal collega’s, mede-eigenaar te worden van het bedrijf. Weer was ik gevleid. Ik stapte naar de bank om een lening af te sluiten en ruilde dit fors bedrag vervolgens om voor een minuscuul aandeel in het bedrijf. Door deze stap werd mijn verbinding met het bedrijf nog vaster en nam mijn mobiliteit tot onder het nulpunt af.

Na vijf jaar hield ik het voor gezien. Ik nam ontslag en verkocht mijn aandelen. Geen idee hoe het verder moest. Ik ging elke dag wandelen in het mooie natuurgebied ‘Bargerveen’. In de hoop om hier antwoorden te vinden om m’n loopbaan via een bewust gekozen pad te vervolgen. Zinloze exercitie. Te veel keuze, te weinig focus. Wel lekker gewandeld.

In alle wijsheid bedacht ik me dat een carrière als Zzp’er wellicht wat voor me zou zijn. Als adviseur andere ondernemers helpen met ondernemen. Geen plan, gewoon gaan. Ik verkocht een bedrijf voor iemand, schreef een strategisch plan voor een bedrijf, werkte bij een ingenieursbureau als inkoper en startte een bedrijf door met een vriend en werd mede-eigenaar. Mooie successen maar een erg eenzaam bestaan. Ook lastig te combineren met het vaderschap en de ambitie van m’n ondernemende echtgenote.

Een vriend had een loopbaanadviesbureau. Ik vond dat het tijd werd om mét een plan verder te surfen in m’n loopbaan. Ik volgde gedurende bijna een jaar een spannend traject. Leerde mezelf beter kennen en kwam er ook steeds meer achter wat mij echt dreef. Als kind wilde ik altijd graag de baas spelen. Ik bleek nog steeds een bovengemiddelde interesse te hebben in deze rol. Ik was al de baas binnen m’n eigen eenmanszaak maar dit was niet helemaal wat ik zocht. Maar van -pseudo-werkloos naar ergens de baas worden- zou niet zonder tussenstappen gaan.

Een andere vriend had ooit een uitzendbureau. Hij tipte me voor een baan bij een woningcorporatie. Ik verklaarde hem voor gek. Een woningcorporatie was nog erger dan een gemeente, dacht ik. Stoffig en bureaucratisch. Het viel mee. Ja, voordat er een besluit genomen was moest wel eerst de halve organisatie meegenomen zijn. Je kwam niet weg met een één-tweetje met de baas om iets te gaan doen. Dat wende wel want de maatschappelijke meerwaarde van de corporatie vond ik een verrijking. Eindelijk kon ik op een verjaardag uitleggen wat mijn werk betekende. Ik werd niet alleen intellectueel uitgedaagd maar ontdekte ook de betekenis van zinvol werk. Niet alleen geld verdienen maar ook het verschil maken voor mensen in een afhankelijke positie. Dit was het voor mij!

Vanaf dat moment heb ik m’n draai gevonden. Ik kreeg kansen om nieuwe dingen te doen die me uitgedaagd hielden. Maar ik was nog steeds niet de baas!

De bestuurder vertrok. Het MT zou promoveren tot driehoofdig bestuur. Mijn manager zou één van deze drie worden. Hij bedacht dat dit voor hem het moment was om iets anders te gaan doen. Er kwam een vacature voor directeur-bestuurder. Het moest een vrouw van buiten de organisatie worden. Voor mij het moment om te kiezen. Zou ik solliciteren of vertrekken? Ik besloot niet op één paard te wedden en hield beide opties open. Het leverde me mooie gesprekken op met andere maatschappelijke organisaties maar ook met de RvC van m’n eigen corporatie. Ik kwam goed door de procedure en werd uiteindelijk gekozen voor de rol.

Eindelijk was ik m’n loopbaan de baas geworden. En het voelde meteen goed. Een enorme verantwoordelijkheid maar ik ontdekte ook een vorm van rust. Alsof ik op de plek waar ik hoorde was aangekomen. Nu, vijf jaar later, heb ik het nog steeds naar m’n zin. Een baan met verantwoordelijkheid, met zeggenschap in een organisatie met medewerkers die van betekenis zijn voor andere mensen. Ik wil niet anders meer.

Mijn 10 gouden regels voor een succesvolle loopbaan:

1. Sta stil waar je het bed voor uit komt ’s ochtends. Wat zijn je belangrijkste drijfveren?;
2. Maak bewuste keuzes, koers niet op de automatische piloot – een loopbaanadviseur helpt enorm;
3. Kies werkgevers waar je kansen krijgt. Vraag na hoe het met de doorstroming zit;
4. Neem de tijd om te werken aan je loopbaan. (wat is de volgende stap, hoe kom ik daar, wie kan me helpen?);
5. Hou rekening met de privésituatie (partner, kinderen, hobby’s);
6. Wees ervan bewust dat de meeste vacatures via het netwerk worden ingevuld. Deze worden niet gepubliceerd. Als er geen vacatures zijn bij de organisatie van jouw dromen wil dit niet zeggen dat er geen baankansen zijn;
7. Drink koffie met mensen die werk doen wat jou boeit;
8. Volg van tijd tot tijd een uitdagende opleiding;
9. Zet je ijdelheid en gevoeligheid voor erkenning in de diepvries. Het ego is een slecht kompas;
10. Laat je niet sturen door geld. De term ‘gouden handboeien’ bestaat niet voor niets.

Veel succes met het uitstippelen van jouw loopbaan!

November 2019, bert.moormann@ziggo.nl