Zo, dit was het dan. Dit is mijn laatste wekelijkse column. In anderhalf jaar schreef ik er meer dan 80, soms meerdere per week – zelfs in de vakanties. Het koste mij amper moeite, ging vaak als vanzelf. Ja, soms was er geen inspiratie of geen tijd, dan kon ik altijd putten uit een voorraadje dat ik had aangelegd op momenten dat de inspiratie ruimschoots voorradig was, voor de momenten dat de inspiratie er even niet was. Ik wilde weten hoe het voelt om elke week een deadline te hebben. Elke week op zaterdagochtend een column te publiceren.

Dat weet ik nu. Daarom is dit een mooi moment om het experiment af te ronden.

Het leek een trucje te worden dat wekelijks publiceren. Op zaterdag online, maar meteen daarna gingen de antennes weer aan. Als ik iets meemaakte, las of als iets anderszins mij raakte, schoot mijn brein onmiddellijk in de actiestand; zit hier een verhaal in? De inspiratie was er bijna altijd. Het meest genoot ik van de inzichten in mijn persoonlijke ontwikkeling. Dat gaf rust en door het te delen creëerde ik ruimte en begrip, althans dat beeldde ik mezelf in. Het werkte, dus no worries.

Ik wilde verrassen, blikken verruimen en opkomen voor de prachtige omgeving waar ik opgroeide en nog steeds leef. Columns vertolken vaak een mening, steeds vaker vond ik dat die mening best wel particulier gehouden mocht worden. Het laatste wat ik wilde bereiken is, ‘daar heb je hem weer, nu weten we het wel Bert!’ En als het schrijven een trucje dreigt te worden, met het gevolg dat de kwaliteit er onder lijdt, dan is het moment gekomen om de pen even te laten liggen.

Anderhalf jaar, tachtig online en in boekvorm gepubliceerde columns verder: Wat leerde ik ervan?

Bovenal bracht het rust dat ik m’n observaties, meningen en visies kon vastleggen en delen. De laatste tijd bekroop mij het gevoel dat ik moest zoeken naar onderwerpen. En gezochte onderwerpen zijn bedachte onderwerpen en die raken de lezers niet. Ik heb geleerd, en gehoord van m’n lezers dat de stukken die rechtstreeks vanuit het hart het toetsenbord bereiken de beste stukken zijn. Maar helaas voor jullie heb ik niet wekelijks een crisis die er voor zorgt dat er iets dergelijks op papier komt. Publiceren over de belevenissen van mijn gezin ligt gevoelig en is vooral ‘beschamend’, aldus de pubers. Wellicht dat ik dat later goedmaak als ik uit hun zicht ben.  

Is dit het dan? Blijft het hier bij?

Nee hoor! Ik blijf schrijven, alleen niet met een vaste routine. Als ik denk dat het de moeite waard is voor anderen dan deel ik het. En dan maar hopen dat de algoritmes van de social media kanalen mij gunstig gezind zijn en dat het jullie bereikt.

Dit was het. Bedankt voor het lezen, voor de reacties en voor jullie geduld. De columns blijven online staan op www.bertmoormann.blog. En via deze link kun je de gratis e-book versie downloaden.

Tot ziens!