Het was al een tijdje geleden dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Een jaar of 20 moet het zijn geweest. Daar, op dat zandpad in het Bargerveen. In de tijd dat het zand nog niet was bedekt met een laag kamerbreed beton. Ze stookten nog een vuurtje op het rulle zand terwijl de ondergaande zon het einde aan de dag inluidde. De natuur was kurkdroog op de plek waar vroeger regelmatig veenbranden woedden.

In dat jaar was het Pasen ook al zo droog geweest. Toen had het Paasvuur er voor gezorgd dat de kanten van de omliggende wegen en sloten in brand vlogen. Mensen keken rustig van een afstandje toe hoe de brandweer voorkwam dat de vuren zich verspreidden.

Nu, 20 jaar later, staan ze weer met z’n vieren op dezelfde plek van het uitgestrekte veengebied. Ze hebben er aan het eind van deze warme nazomerdag afgesproken. Het was begonnen met een column van de componist in een regionaal dagblad waar de podcastmaker in een landelijke krant op door was gegaan. De zangeres en de gitarist waren geïnspireerd geraakt en zetten een song in de steigers. De liefde voor het platteland verbindt hen meer dan ooit.

De zon kust de uitkijkbult in de verte. De componist pakt een fles rode wijn en een linnen tas met Franse kazen uit de bak van z’n Amerikaanse truck. De podcastmaker zet een paar schalen met vegetarische lekkernijen op de picknicktafel. Hij heeft ze gehaald bij z’n vaste Amsterdamse delicatessenzaak. Hij was na de drukke avondspits in z’n Duitse sportwagen vertrokken om ontspannen naar het Oosten te rijden. Met een glimlach op z’n gezicht en de zon op de achterbank.

Terwijl de componist de kaas snijdt, pakt de gitarist z’n instrument en begint er op te tokkelen. Hij slaat een akkoord aan, de zangeres valt in met een mooie Groningse tekst waarin ‘Geel Gruinlaand’ de hoofdrol speelt. Gele weilanden die een schril contrast vormen met de kleurrijke natuur dat als decor voor deze prachtige avond dient.

Het valt stil nadat het laatste akkoord de zwoele avondlucht uitwaaiert. De tekst is raak en heeft tijd nodig om te landen. Wat knap dat het met eenvoudige woorden is gelukt om het ‘gele’ gevaar te duiden. Geel gevaar omdat de weilanden deze kleur aannemen nadat boeren ze bespoten hebben met gif. Het gif dat een eind maakt aan al het leven op, en onder het maaiveld. Het gif dat wordt afgebroken om vervolgens uiteen te vallen in verschillende stoffen. Tenminste één van deze stoffen kan zorgen dat mensen de verschrikkelijke ziekte oplopen.

Nog diep onder de indruk van de rake lied ruimen ze in stilte hun spullen op. Ze spreken af om elkaar over 20 jaar weer te treffen. Plechtig beloven ze om hun talent te blijven inzetten om aandacht te vragen voor alle rare dingen die mensen de natuur en zichzelf aandoen. Het afscheid voelt warm.

Mijn wekker maakt abrupt een eind aan deze intense droom. Met het verkeerde been als laatst stap ik m’n bed uit. Het belooft vandaag een prachtig mooie dag te worden.

Meer van dit? Download hier m’n gratis ebook.