‘Je kunt dit gesprek niet beëindigen want dan kom ik naar jullie kantoor. Dan trek ik je over de balie.’ Gevolgd door: ’Ik kom er nu aan met een pistool en ik schiet je hartstikke dood.’ Een boze huurder aan de telefoon met collega’s. Niet de eerste keer. Het went nooit. Ze vertelde het luchtig terwijl ik een broodje zat te eten. Te luchtig. De wijze waarop ze het vertelde kwam in het geheel niet overeen met de ernst van de situatie. Toch maar de politie gebeld en een aantal veiligheidsmaatregelen getroffen. De politie nam direct contact op met de huurder. In de tussentijd bedreigde deze nog een medewerker van een leverancier.

Toen de politie de huurder aan de telefoon had brak hij. ‘Zo had hij het niet bedoeld. Excuses.’ Hij was erg in de war. De dreiging was voorbij. Het gevaar geweken. De politiemannen boden aan om langs te komen om de bedreigde collega’s gerust te stellen. Door ze deelgenoot te maken van het gesprek dat zij hadden met de huurder. Prachtig vond ik het dat ze deze moeite namen. De politie is je beste vriend, en in dit geval ook nog onze buurman. Onze kantoren grenzen aan elkaar.

Een aantal jaren geleden zijn we bij Domesta begonnen om ons op te stellen als buurman. We vonden onszelf te veel verzorger. Een verzorger neemt je zaken uit handen. Een verzorger bepaalt wat goed voor je is. Een verzorger denkt voor je. Een verzorger praat namens je. Een buurman laat je met rust. De buurman maakt dingen niet moeilijker dan ze zijn. De buurman is gelijk aan jou. De buurman vraagt hulp en staat ook voor jou klaar. Gelijkwaardigheid is het woord dat hier goed bij past.

De bedreigingen aan het adres van mijn collega’s kun je niet echt gelijkwaardig noemen. En natuurlijk is de relatie die wij als woningcorporaties hebben met onze huurders helemaal niet gelijkwaardig. Een huis is een schaars goed waar de vraag het aanbod overstijgt. Een huis krijg je niet zomaar. Hier zijn allerlei voorwaarden aan verbonden. Van gelijkwaardigheid is dus helemaal geen sprake in dit opzicht. En daar komt nog bij dat wij eigenaar blijven. Al huur je 100 jaar een huis van ons.

Waarom streven we dan gelijkwaardigheid na in de relatie met onze huurders?

Iedereen verdient een fatsoenlijke bejegening. Door ons op te stellen als buurman zal een woningzoekende of huurder zich sneller op haar of op zijn gemak voelen. Door oprechte aandacht en door goed te luisteren ontstaat er sneller begrip. Kunnen we de goede dingen doen. Want niet elke situatie is gelijk. En dus kun je niet altijd terugvallen op het standaard aanbod. Soms is er net iets meer, of iets anders nodig. Waardoor mensen echt het gevoel hebben dat ze gezien worden.

Dezelfde collega had even daarvoor een stukje op ons intranet geplaatst. Over haar gesprek met een 95 jarige huurder. Hij begreep niet waarom hij een enquete had ontvangen. Hij wilde ons liever zelf vertellen dat hij erg blij was met z’n huurhuis. En dat hij oud militair was. Hij zag z’n oude maten nog regelmatig. Een half jaar geleden kwamen er 100 man naar een bijeenkomst. Drie maanden geleden nog maar 35. Dat was een hard gelag. Hij maakte zich zorgen over de opkomst van de aanstaande bijeenkomst. Z’n vrouw overleed 35 jaar geleden. Sindsdien schilderde hij. Aanvankelijk van foto’s maar de laatste tijd landschappen. M’n collega mocht wel even langskomen. Dan kon ze het zelf zien. Ze stond in dubio. Ben benieuwd of ze nog gaat. Want waar liggen de grenzen van de buurman?

Hoe houd je de ‘buurman levend’ in corona-tijd waar thuiswerken de norm was? Hoe maak je als nieuwe medewerker kennis met de buurman als je niet fysiek verbonden bent. Petje af voor de 30 nieuwe collega’s die de afgelopen 3 jaar bij Domesta zijn gaan werken. Gisteren organiseerden we een buurmansessie voor ze. Met stellingen en dilemma’s proberen we antwoorden te vinden wat een buurman wel doet, en wat een buurman niet doet. Maar ook een taalsessie. Welke woorden gebruik je wel en welke niet? Hoe kunnen we onze taal eenvoudig houden? Erg leuk om de energie van deze ‘nieuwkomers’ te voelen. De buurman is springlevend en past zich voortdurend aan.

De buurman voelt zich thuis bij ons. Het geeft hem ruimte om te leven. Een goede buur is beter dan een verre vriend. Soms is je beste vriend je buurman. Dan heb je dubbel geluk. In goede, en in slechte tijden.