‘Ik ben de zoon van een schoonmaker. De vader van mijn zoon is hartchirurg.’ Een quote uit een profiel van een arts dat ik onlangs las. Wat kansengelijkheid en een goede opvoeding kan doen met een generatie. Wat leven we toch in een mooi land!

Gemiddeld eens per maand rolt er een bericht in m’n email, LinkedIn, Insta, Facebook of Twitter inbox. Ooit kwam er iemand aan de deur. Allemaal met de vraag of ze met spoed een huis kunnen krijgen. Altijd speel ik de berichten 1 op 1 door naar mijn collega’s van de verhuur. Zij weten als geen ander hoe ze om moeten gaan met dit soort verzoeken. Ook wil ik geen rol spelen in de verdeling van schaarse woningen. De tijd dat dit wel gebeurde ligt gelukkig ver achter ons.

Maar één bericht bleef m’n aandacht trekken. Een bericht van een hulpverlener in de jeugdzorg. Over een moeder met een zoontje. Ze was het huis ontvlucht vanwege geweld. Ze was op zoek naar een huis. Ze woonde tijdelijk in een zorgcomplex. Dit was uiteraard geen goede plek voor een moeder met een klein kindje.

De moeder stond al maanden ingeschreven voor een huurhuis. Ze kreeg geen urgentie omdat er geen crisis was. Beleid dat we als corporaties zelf gemaakt hebben…. Ze had een crisis voorkomen om haar zoontje niet te verliezen. Ze was verstandig geweest en had haar biezen gepakt nog voor de situatie thuis verder escaleerde.

Daar houden we in ons land niet van. Mensen die voorkomen dat iets misgaat. Dan word je de toegang ontzegd tot vangnetten en springplanken die je helpen om je leven op de rails te houden. We hebben liever een model waarvan we de kosten kunnen beheersen dan een model waarbij we vertrouwen in mensen. Mensen die een kans verdienen. Onze gezondheidszorg is gefundeerd op dit principe. En wordt…. onbetaalbaar….

Aan het begin van m’n bestuursperiode verdiepte ik me in de huisuitzettingen. Elke uitzetting kwam in m’n agenda. Totdat er een gezin met kinderen op straat zou komen te staan. Ik vroeg de betrokken collega’s wat er aan de hand was. Of er geen andere mogelijkheden waren. Ze reageerden dat de hulpverlening op gang gebracht werd zodra het gezin op straat stond.

Hier begreep ik niets van. Er moest eerst een gezin worden ontwricht zodat de hulpverlening de zaak weer kon lijmen?! Waarom kon dit niet andersom vroeg ik me af? Waarom pakte de hulpverlening niet door terwijl ze toekeken? De mensen wilden best wel hulp aanvaarden maar wilden niet de regie over hun gezin uit handen geven. En dus besloten we dat het anders moest. Vanaf dat moment zetten we geen mensen meer op straat met een huurschuld. Een maatschappelijk werker gaat mee om de situatie te stabiliseren en passende hulp in te roepen zodat het goed blijft gaan. Als mensen meewerken voorkomen we een crisis. De goede volgorde dus.

En als bijvangst; we besparen onszelf en de maatschappij tienduizenden euro’s per jaar met deze aanpak.

En daarom kreeg de moeder geen urgentie. Omdat ze vond dat voorkomen beter is dan genezen. En daarom zat ze te lang met haar zoontje op een plek waar ze niet hoorde. Deze moeder wilde haar zoontje ‘de beste opvoeding van de wereld geven.’ Gelukkig konden we haar hierbij helpen door een huis aan te bieden.

Haar zoontje was de zoon van een vader met losse handjes. Ze deed haar best om van haar zoon een vader te maken van een kindje dat in veiligheid zou opgroeien. Dat lijkt mij een hele redelijke ambitie. Laten we mensen kansen geven en achteraf steggelen over de rekening.

Er is immers geld genoeg als je zo durft te denken.