De muur stond er nog. Maar aan alles kon je voelen dat het einde nabij was. We liepen een checkpoint binnen. Voorbereid op strenge controles en vragen waar je geen verkeerd antwoord op wilde geven. Uren, misschien wel dagenlange, opsluiting dreigde dan. En als ze maar niet gingen fouilleren. Want dan zouden we allemaal ‘de sjaak zijn’. We hadden onze tassen en zakken vol met spullen waarvan we wisten dat we hiermee de grensbeambten tegen hun kogelvrije borst zouden stoten. Nu, een dikke dertig jaar later, bleken het de laatste trekjes van een failliet regime. Het was alsof de winter afscheid neemt eind maart. Het was kil en het waaide. Maar als het zonnetje doorbrak rook je het voorjaar. Muffe mist maakte voorzichtig plaats voor een kleurrijk parfum. Zo ruikt de vrijheid. Het gaf ons de moed om de gewaagde stap te zetten.

Maar zover was het nog niet. De mensen liepen al met hun hoofd in de wolken maar de Stasi hield ze met beide benen op de grond. Het was 1987 of 1988. Als onderdeel van een Europees uitwisselingsproject gingen we met een groep Duitse en Nederlandse jongeren op bezoek bij een groep Oost Duitse jongeren. Ik was 20 of 21 jaar. Een van de oudsten. We werden keihard geconfronteerd met een gebrek aan vrijheid. Wij konden reizen. Wij hadden tassen vol met Coca Cola, Marsrepen en tropisch fruit meegenomen voor onze vrienden achter het IJzeren Gordijn. Even daarvoor gehaald in een West Berlijnse supermarkt waar overvloed de norm was.

Zij, die de vrijheid begonnen te ruiken, moesten het doen met vette worst en zelfgemaakte limonade. Meegebracht vanuit thuis in het Erts Gebergte aan de Tsjechische grens. Aan het eind van de dag lieten we ze achter. Achter de muur. Nooit vergeet ik dat gevoel weer dat ik kreeg toen ik mijn Oost-Duitse leeftijdsgenoten achterliet in hun ‘Democratische Republiek’. Alsof je je kind voor het eerst achterlaat in een kindercrèche waar de lieve leidsters zijn vervangen door rauwe Rita’s. Wij vierden ‘s avonds de vrijheid omdat we hadden geroken aan de beperkingen ervan.

Het virus beperkt ons zo nu en dan in onze vrijheid. Maar nooit heb ik het gevoel gehad dat dit mij belemmerde. Ja, soms was het best lastig dat we niet naar een restaurant konden. En ja, we weten nu hoe belangrijk cultuur is. Het gemis van een concert, een expositie of een voorstelling laat ons brein krimpen. En we leerden ook dat 100% thuiswerken geen werk mag heten. Maar ondanks alle ellende bleef de vrijheid.

Tijdens een andere fase in mijn leven werkte ik in de bio-technologie. Voor bedrijven die pillen, poeders en vaccins ontwikkelen en produceren zodat onze gezondheid ons zo min mogelijk beperkt in onze vrijheden. Ik zag ook dat er veel geld in omging. Er wordt goed verdiend in de farmacie. Te veel naar mijn mening. Maar ik zag ook dat niet elk medicijn dat werd ontwikkeld een succes werd. De mislukkingen werden gefinancierd door de succesnummers. Maar het kan best een tandje minder qua winsten. En ondanks het geld zag ik vooral hardwerkende mensen die het tot hun levensdoel maakten om onze levenskwaliteit op peil te houden.

Wat zouden we zijn zonder insuline? Wat heb je aan orgaandonoren als er geen medicijnen zijn tegen het afstoten van het orgaan in andermans lichaam? Hoe kun je een eind maken aan malaria? Welk vaccin kan het HIV virus onder controle houden? De afgelopen week verscheen een studie dat aantoonde dat het HPV vaccin, tegen baarmoederhalskanker, voor bijna 90% effectief was. Mijn dochters hebben 90% minder kans op het krijgen van deze verschrikkelijke ziekte dan hun moeder en oma’s nu ze zijn gevaccineerd met het succesvol vaccin.

Allemaal successen van de farmacie waar we niet meer zonder willen. Ontwikkeld door bevlogen hoog opgeleide wetenschappers. Van dichtbij heb ik gezien dat deze mensen te vertrouwen zijn. Hun intenties deugen. In hun ogen zag ik de ambitie om een bijdrage te leveren aan het verbeteren van onze levens.

De komende week vergader ik met de OR van Domesta. De OR heeft gevraagd hoe wij als bestuurders staan tegenover de invoering van de QR code op het werk. Ik merk dat deze vraag me bezighoudt. Mijn brein schakelt voortdurend tussen mijn privé-mening, mijn werkgeversrol, mijn verantwoordelijkheid naar de huurders, de belasting voor de zorg en de vrijheid van mezelf en mijn collega’s.

Zonder na te denken liet ik mijzelf en mijn kinderen vaccineren tegen het Corona virus. Omdat ik niemand deze verschrikkelijke ziekte toe wens, omdat ik gehecht ben aan m’n vrijheid en omdat ik de wetenschap blind vertrouw.

De overheid geeft mij de mogelijkheden om ook in Coronatijd mijn leven in vrijheid te leven. Door gratis vaccins beschikbaar te stellen en door gratis testen aan te bieden. Ik heb een hekel aan het mondkapje maar draag het graag om op zaterdagmiddag nog een fles heerlijke wijn te halen voor een gezellige avond.

De QR code is de brug naar een leven in vrijheid ondanks alle beperkingen.

Deze vrijheid gun ik elke wereldburger, in het bijzonder mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s, onze huurders maar zeker de mensen in de zorg. Feiten en gevoelens zijn belangrijker dan principes om een goed gesprek over invoering van de QR code op het werk te voeren. Ik vermoed dat onze OR er net zo mee worstelt dan wij als bestuurders. Aan ons de taak om de verbinding te behouden zodat we in vrijheid ons werk kunnen blijven doen.