Daar zit hij dan weer. Het is halfnegen in de ochtend. Wat voor dag is het vandaag eigenlijk? Woensdag? Nee, het moet dinsdag zijn. Er stond een uitje op het programma. Op dinsdag gaan ze altijd naar de markt in het dorp. Vandaag geen therapie of activiteiten. Therapie heeft hij sowieso al steeds minder. Het gaat goed met hem.

Dat was een fors aantal maanden geleden wel anders. Toen ging het helemaal niet goed. Maar hij is dankbaar voor de goede hulp van alle mensen in het huis waarin hij met nog 7 andere jonge mannen woont.

Maar nu het weer beter gaat wil hij verder met z’n leven. Binnen zijn locatie voor beschermd wonen is hij klaar. Hij verveelt zich stierlijk en hunkert naar een ander tempo van leven. Een tempo dat hij zelf bepaalt. Hij heeft z’n leven weer op orde. Hij heeft er zin in om weer op eigen benen te staan. Om een eigen plek te hebben met privacy en zonder de herinnering aan de donkere dagen van het begin van z’n verblijf hier.

Het wachten frustreert hem. Er zijn geen huizen zegt z’n begeleider. De woningbouw zegt dat andere mensen, die ook al lang wachten, voor gaan. En dat de woningbouw heel veel mensen zoals Johan in de rij heeft staan. Johans die dringend een huis nodig hebben vanwege hun werk bij de politie, de basisschool of in het ziekenhuis. Johans die dakloos zijn geraakt en een huurhuis nodig hebben om het leven weer op te bouwen. Johans die terugkeren in de samenleving na een gevangenschap. Johans die door een vechtscheiding op straat komen te staan. Maar ook Johans uit landen waar ze de naam Johan niet eens uit kunnen spreken. Kortom de woningbouw is maar druk met het leed van alle Johans. Gelukkig werken er betrokken mensen die, zo goed en kwaad als het gaat, iedereen op een rechtvaardige manier aan een huis helpen en maatwerk toepassen als het nodig is.

Ook de gemeente wil dat Johan sneller z’n woonlocatie verlaat en een gewoon huis gaat huren. Dan kan er af en toe iemand langskomen om te kijken hoe het gaat. Dat is goed voor Johan maar ook veel goedkoper volgens de gemeente. Johan ziet dat ook wel zitten uiteraard. Hij wil voor zichzelf zorgen en z’n eigen huis en tuin netjes houden. Dat kan hij best, met af en toe een beetje hulp misschien.

Dit vindt de woningbouw spannend. Met Johan komt het wel goed denken de mensen die de huizen verhuren. Maar er zijn ook Johans die te snel weer op eigen benen komen te staan. Die gewend zijn dat de begeleider aan het eind van de gang zit. Mooi als het even niet goed gaat. Maar in een huurhuis sta je er alleen voor. Dan zit de begeleider niet eens aan het eind van de straat.

Dit vinden de buren ook spannend. Op wie kunnen ze rekenen als het even niet gaat met Johan? Ze wonen er al jaren en hebben ook alle andere Johans de wijk in zien komen de laatste jaren. Het gaat ook wel eens mis. Dan hebben buren tijdenlang overlast omdat een Johan het nog niet aan kon om alleen te wonen. Daar is de woningbouw ook druk mee. Want die moet zorgen dat iedereen in de wijk een beetje prettig kan wonen.

Toch vindt de woningbouw dat ze mee moet werken. Zodat Johan en al zijn lotgenoten op het juiste moment op eigen benen kunnen staan. Zodat ze zich niet meer vervelen. Zodat het goedkoper is voor de gemeenschap. En belangrijker nog; zodat Johan weer eigenwaarde krijgt en trots is hoe hij het leven weer oppakt na een moeilijke periode. Als mensen bij de woningbouw zich dit succes inbeelden gaan ze rennen. Zeker, er moeten wel goede afspraken worden gemaakt. Maar het vertrouwen is er.

De directeur van de woningbouw heeft een droom. ‘Kunnen we het regelen dat het goed blijft gaan met Johan buiten het zicht van de begeleiders. Dat we afspraken maken dat Johan de spelregels van de maatschappij zich eigen maakt. Dat hij om kan gaan met geld en alle ingewikkelde brieven van organisaties die nog verder weg zijn dan z’n begeleider? Kunnen we Johan aan werk helpen zodat hij zich nooit meer hoeft te vervelen? Dat hij trots is op wat hij bijdraagt aan de maatschappij.’

De directeur van de woningbouw denkt meteen aan samenwerkingspartners zoals Stichting Knip en Toolbox die met Johan, z’n begeleider en medewerkers van de woningbouw kunnen zorgen dat hij volwaardig inwoner wordt van de wijk. Dat hij het goed kan vinden met z’n buren. Dat z’n administratie op orde blijft en dat hij aan het werk is.

De gemeente roept alle instanties bij elkaar om afspraken te maken zodat Johan en z’n opvolgers op tijd een huis krijgen, goede begeleiding ontvangen, hulp met het geld en de papieren krijgen en aan het werk zijn.

De titel van de samenwerking wordt op het laatste moment nog veranderd door de gemeente. De term ‘Uitstroom beschermd wonen’ is wel heel erg ‘systeemwereld’ vinden ze nu ze het verhaal van Johan hebben gehoord. Het lijkt wel of we geld willen verdienen door Johan snel op eigen benen te zetten. Dat is helemaal niet de bedoeling en zeker niet het beeld dat we uit willen stralen. We willen dat het goed gaat met Johan en dat hij weer trots is op zichzelf.

Laten we de samenwerking ‘Weer Thuis!’ noemen stelt de wethouder voor. Dan sluiten we aan bij de leefwereld van Johan, van onszelf, van z’n buren en van z’n collega’s.

*Johan is een bedachte naam, de casus is verzonnen

** Dank Elzo Edens van het Leger des Heils en Bothilde Buma van Woonservice voor de inspiratie!