Gerrit en ik hebben geen eigen kantoor. We flexen in de organisatie om zichtbaar en aanspreekbaar te zijn voor onze medewerkers. Bijkomend voordeel voor ons; we horen wat de ‘buzz’ van de dag is.

Zo zat ik op een vrijdagmiddag te werken op de verhuurafdeling. Op deze afdeling worden vragen van woningzoekenden en huurders beantwoord en wijzen we de huizen toe aan degene die aan de beurt is.

Ik zat naast een collega te werken die bezig was met de laatste dagen voor haar pensioen. De telefoon ging. Een collega van het telefoonteam verbond een gesprek door van een man. Hij belde vanuit het UMCG in Groningen.

Meneer maakte zich zorgen want z’n vriendin was ernstig ziek. Ze zou spoedig sterven. De vriendin woonde samen met haar dochter in een huis van ons. Meneer en mevrouw hadden een relatie gekregen en woonden samen in dit huis. Ze hadden plannen om te trouwen, nog voor mevrouw zou sterven.

Eén van de bijkomstigheden van het huwelijk was dat meneer medehuurder zou worden. Hierdoor kon hij met de dochter in het huis van mevrouw blijven wonen na haar overlijden. Hij kon dan de zorg voor de dochter op zich nemen. Ze zou naar dezelfde school kunnen blijven gaan waar ook haar vriendinnen en vrienden naar toe gingen.

Op het moment dat meneer belde had hij geen recht op het huis. Hij was geen huurder, wettige partner van een huurder of medehuurder. Een dillema, vooral omdat je weet dat er nog tientallen woningzoekenden in de wacht staan voor hetzelde huis.

Ik zag dat m’n collega ontroerd was toen ze de telefoon neerlegde en vroeg haar naar het gesprek. Ze legde de situatie en haar dillema voor. Ze had afgesproken om na het weekend met collega’s te overleggen. Maandag, na het weekend, zou meneer horen waar hij aan toe was.

Ik vroeg wat ze zelf zou doen als ze nu een besluit moest nemen. Ze twijfelde. Zou meneer qua inkomen wel voldoen aan het huren van het huis? Hadden we nog wel ruimte voor uitzonderingen? Voor maatwerk? De sancties van het ministerie op overtreding van de regels zijn niet mals. Ik wilde niet sturen, haar laten voelen dat ze zelf een besluit kon nemen.

Na enige momenten was ze er uit. Meneer heeft al genoeg aan z’n hoofd. De zorg over het huis kan hij er niet bij hebben. Mijn collega pakte de telefoon en belde meneer terug. Ze ging er voor zorgen dat meneer huurder werd zodat hij samen met de dochter van z’n vriendin in het huis kon blijven wonen.

Een mix van opluchting en ontroering maakte zich van mijn collega meester. Een trotse directeur naast haar met de tranen in z’n ogen. Het hart, en het gezond verstand hadden het gewonnen van de regels.

Enkele dagen later overleed mevrouw, nog voor ze hadden kunnen trouwen.

oktober 2018, bert.moormann@ziggo.nl