Eind november presenteerden we bij Domesta ons nieuwe ondernemingsplan. ‘Ruimte om te leven’; betaalbaar wonen met invloed en zeggenschap voor de huurders. Mogelijk gemaakt door ruimte om te werken voor jullie. Baas over eigen werk, zelf verantwoordelijk om te bepalen op welke wijze de doelstellingen uit het plan worden gerealiseerd.

Eerste week januari. Het ijzelt, het verkeer in Zuid Drenthe ligt plat, onverantwoord om op pad te gaan. Code oranje wordt rap gevolgd door code rood. In totaal ligt het openbaar leven drie dagen nagenoeg stil. De directie mailt: Werkt thuis, we nemen niet zelf de telefoon op, ga niet op pad, we vragen de buurman om hulp als er zich een calamiteit voor doet. Wat nou ruimte om te werken? Telt toegankelijkheid, enthousiasme, durf, deskundigheid en betrokkenheid ineens niet meer?

Een dilemma voor mij. Zeker, de twijfel sloeg toe toen ik de kille cijfers van het weerbericht ’s ochtends vroeg bekeek. Tot ik naar buiten ging en op m’n eigen oprit amper in de benen kon blijven. Eenmaal veilig de achterdeur weer binnengegleden begon WhatsApp lokale updates uit Coevorden, Emmen, Hoogeveen, Meppel en zelfs Schoonebeek uit te spugen. Het was duidelijk. Niks ruimte om te werken; thuisblijven en niet op pad gaan was het dringend advies dat ik jullie mailde. Wacht op nadere instructies voordat je zelf gaat bedenken wat je gaat doen.

Een verstandig besluit of zwalkend beleid? Jullie kunnen zelf toch wel bepalen of je naar kantoor komt of met de bus of bedrijfsauto de wijk in kunt? Dat kunnen jullie zeker! We vonden het alleen belangrijker om duidelijkheid aan huurders en aan jullie te geven. Het is raar als de ene klacht wel wordt opgelost maar de andere niet. Het is lastig uit te leggen dat we, bij gelijke omstandigheden, in Coevorden wel sleutels uitgeven maar in Emmen niet. Een onderbezet telefoonteam resulteert in slechte dienstverlening want dan blijven veel telefoontjes alsnog onbeantwoord terwijl we geen tijd hebben mensen terug te bellen.

We verwachtten veel klachten te krijgen waardoor zowel huurders als collega’s gefrustreerd zouden raken. We wilden voorkomen dat er een competitie zou ontstaan wie wel de weg op durfde en wie niet. Durf slaat op de experimenten die we in ons werk doen, niet op wie het hardst over een ijsbaan durft te rijden en daarmee z’n eigen veiligheid en die van de collega-weggebruikers in de waag stelt.

En laten we ook vooral de Drentse nuchterheid niet vergeten. Jullie betrokkenheid is goud waard maar een lekkende kraan of slecht sluitende voordeur kan best even wachten. Ook de thuiszorg maakte soortgelijke afwegingen terwijl het in deze sector soms gaat om leven en dood. Patiënten werden even niet gedoucht, de hiermee gewonnen tijd werd gebruikt om andere patiënten tijdig te helpen die zonder de zorg nog zieker zouden worden. Met beide benen op de grond; we verhuren huizen, we redden geen levens!

Gelukkig toonden huurders en collega’s begrip voor de gekozen aanpak. En wat was het mooi om te zien dat op vrijdag, toen de zon weer de baas was, betrokken collega’s samen de schouders eronder zetten om de achterstanden weg te werken zodat we vervolgens onze huurders en woningzoekenden weer als vanouds, vol enthousiasme en deskundig, van dienst konden zijn.

De les die ik leerde: “Ruimte om te werken geven kost me weinig moeite. De touwtjes in handen nemen als het nodig is, daar heb ik pas durf voor nodig.

Ik laat nu weer los. The floor is yours