Bij toeval kwam ik mijn eerste blog uit maart 2013 tegen. Geschreven als uitnodiging voor een terugkomdag voor mijn collega-studenten bedrijfskunde. Ik wilde ze uitdagen om met hun opgedane kennis, en hun posities in organisaties, duurzame keuzes te maken. ‘Kies niet voor veel of meer maar voor goed of beter.’ En: ‘Denk eens na over jouw plek in de nieuwe realiteit. Welke keuzes maak jij? En, waarom? Carrière, of sociaal talent? Of beide?

Ik moest lachen, was ik Rutger Bregmannetje aan het spelen, die 10 jaar later z’n boek ‘Morele ambitie’, zou schrijven? Het boek roept talentvolle mensen op om hun kennis en vaardigheden in te zetten voor een betere wereld. Qua intenties veel overeenkomsten met mijn uitnodiging aan het alumni-clubje bedrijfskunde.

Rutger Bregman was 24 jaar in 2013 en net afgestudeerd. De wereld zou van hem gaan horen. Zijn boeken en optredens maakten, en maken nog steeds, grote indruk op mij. Waar ik bang voor was lijkt Rutger te overkomen. Hij dreigt roepende in de woestijn te worden, stuurman aan wal. Want, goede ideeën hebben is 1, ze uitgevoerd krijgen is 2. Daarin is Rutger afhankelijk van anderen.

Via z’n ‘School for moral ambition’ wil hij mensen leren hoe je ‘het goede kunt doen’. Mensen in bullshit banen moeten daar mee stoppen. Ze zouden hun talenten in moeten zetten om de wereld mooier te maken. Een mooi initiatief om zijn ideeën omgezet te krijgen naar concrete daden. The ‘School for moral ambition’ fungeert als ‘call to action’? ‘Skin in the game’, zoals Kees Tillema het noemt. Niet roepen aan de zijlijn, maar binnen organisaties verandering tot stand brengen. Je zekerheden en veiligheden in de waagschaal stellen voor een betere wereld.

Is dit Rutger’s laatste strohalm? Door na z’n optredens op internationale podia, het schrijven van bestsellers nu mensen te leren hoe ze zijn ideeën in de praktijk brengen? Dit zou jammer zijn want de wereld heeft dringend meer Rutgers nodig!

Ik kreeg een ingeving na het lezen van Rutger’s laatste boek. Dat hij naast inspirator en leraar iets moet doen om ‘corporate rebellen’ te beschermen. Mensen die zijn lesstof omzetten in concrete daden. Dat deze mensen verzekerd zijn van inkomen als ze hun nek uitsteken om hun werkgever op het rechte pad te helpen en hun baan verliezen.

Vakbonden kampen met teruglopende ledenaantallen en vechten voor hun positie in het systeem. Jongeren voelen zich niet aangetrokken tot deze bolwerken die al eeuwen opkomen voor een veilige werkplek voor haar leden. Rutger zou, als volgende daad, een vakbond voor morele ambitieuze werknemers kunnen oprichten om zijn bereik nog verder te vergroten door voor meer veilige werkplekken te vechten.

Wat zou het gaaf zijn als er, naast de verzorgingsstaat, een pot geld bestond waaruit rebellerende medewerkers van bullshit organisaties worden betaald. Omdat ze het goede doen voor de wereld en daardoor hun baan verliezen. Want rebellen brengen de samenleving op smaak maar zijn vaak vogelvrij en komen daardoor niet tot bloei. Een gemis voor de wereld.

Skin in the game dus Rutger, put your money where your mouth is! Laat Lech Walesa jouw inspirator en leermeester zijn!