Het werk van het Verschrikkelijk Grote Bosbouwmonster heeft diepe sporen getrokken in mijn geliefd bos. Het slechte weer van de afgelopen maanden is hier mede de oorzaak van. Wandelpaden veranderden in modderpoelen. Ik heb geen verstand van bosbouw en van natuurbeheer maar vertrouw erop dat de mannen met hun machines bijdragen aan mijn duurzaam wandelgenot.

Het bos is immers de gezondste apotheek die onze gezondheidszorg niet kent.

Ik heb de afgelopen weken het wandelen in het bos weer eens opgepakt. Het wandelen was uit m’n systeem verdreven. Net als heel veel andere dingen die het leven zo de moeite waard maken. Vooral het werk slokte al mijn energie op. Tijd om bij te tanken gunde ik mezelf amper, of het kwam er gewoon niet van. Geen inspiratie of zin om moeite te doen.

Na jaren van focus op het maatschappelijk presteren van onze organisatie werd ik door allerlei omstandigheden gedwongen om te helpen met het terug op orde brengen van de interne beheersing. Naast de goede dingen ook de dingen goed doen. Het was nodig na verandering van werk en pensionering van een groot aantal collega’s. Werk dat gedaan moest worden.

De omstandigheden waaronder bepaalden mede de extra energielek waardoor m’n accu nagenoeg leeg raakte. Drie collega’s overleden, partners van collega’s overleden, stiefkinderen van collega’s overleden, zwagers van collega’s overleden en een aantal collega’s werd ernstig ziek. Het is onvoorspelbaar wat je in een jaar kan meemaken.

Als ik het zo opschrijf voel ik de steen in m’n buik weer zwaarder worden.

Het afgelopen jaar stond in het teken van het ‘openhouden van de winkel’ en het tegelijkertijd opbouwen van de ‘harde kant’ van de organisatie. Voor maatschappelijk ondernemerschap, innovatie en experimenteren was even wat minder ruimte. Laten dit nou net de zaken zijn waardoor mijn accu oplaadt.

Ik stuurde een mail naar alle collega’s met de strekking zoals ik hierboven beschrijf. Ik vroeg mijn secretaresse om mijn agenda voor de helft leeg te maken en de ware reden hiervan te delen met de mensen die ik zou ontmoeten. M’n RvC gaf me alle ruimte om terug te schakelen naar 50%. Ik doe alleen nog de dingen die moeten en de dingen die ik leuk vind.

Waarom deel ik deze persoonlijke ontboezeming? Op mijn mail naar de collega’s en van samenwerkingspartners kreeg ik waardering voor de keuze om even een tandje terug te schakelen. ‘Je bent een voorbeeld voor mensen die misschien ook het gevoel hebben te lang door te buffelen en zich realiseren dat dit onmenselijk is’, aldus de gemiddelde reactie op mijn besluit om het wat rustiger aan te doen.

‘Ik werk halve dagen’, las ik in een necrologie van een onlangs overleden Groningse ondernemer. In zijn geval betekende dit dat hij van 5 uur ’s ochtends tot 5 uur ’s middags werkte. Hij werd 73. Ook ik werk halve dagen, maar ik hou mezelf niet voor de gek en hoop dat ik nog wat langer van mijn opgefrist bos mag genieten.

Om van betekenis te kunnen zijn voor mijn gezin en het liefst voor nog zoveel mogelijk andere mensen op deze steeds harder wordende wereld.