Muziek is een belangrijke inspiratiebron voor me. Dit keer werd ik geraakt door het nummer Enemy van Tom Odell. ‘Er is een kant aan ons die de wereld niet mag zien. Vroeger was deze kant onze beste vriend, vandaag is het onze grootste vijand.’, zingt de Britse singer/songwriter. Voor mij gaat het liedje over eigenschappen die ons hebben geholpen om te komen waar we zijn, maar die niet altijd behulpzaam zijn om verder te komen. Mooie kanten die lelijk worden. Drijfveren die doorschieten in valkuilen. We herkennen ze vast wel in ‘die ander’, maar we hebben ze zelf ook.

Door mijn opvoeding, mijn uitdagende schoolcarrière, toeval en geluk ben ik gekomen waar ik nu ben. Liefhebbende echtgenoot, aanwezige vader met een leuke baan. Als ik was blijven doen wat ik altijd deed, was dit niet gelukt. Dan was ik misschien wel dakloos geweest. Ok, misschien iets te dramatisch maar ik leg de lat graag te hoog. En dit laatste, in combinatie met hard werken, een grote behoefte aan autonomie en onafhankelijkheid, zijn eigenschappen die mij hebben geholpen. Maar laten dit nou net geen eigenschappen zijn waarover een leider van een organisatie moet beschikken.

We kennen het mantra: ‘Alleen ga je snel, samen ga je verder.’ Jaja, dacht ik vroeger, dit is bedacht door mensen die geen verantwoordelijkheid willen nemen en die het leveren van topprestaties verafschuwen. Ik kan er nu om lachen. Want ik zie de kracht van het teamspel en het stellen van realistische doelen.

Khadija Arib was een hele goede voorzitter van de Tweede Kamer. Het lukte haar uitstekend om orde te houden in de steeds verdeelder wordende politieke arena. Ze was streng, maar hoedde de democratie met verve. Achter de schermen schijnt ze ook haar minder leuke kanten getoond te hebben. Niet in Vera Bergkamp, maar in haar eigen karakter vond ze haar Waterloo. Haar beste vriend werd haar grootste vijand.

Er was een tijd dat ik dagelijks naar De Wereld Draait Door keek. Wat genoot ik van het tempo, het lef en de sterke inhoud van het programma. Ik heb er schrijvers, wetenschappers en muzikanten door leren kennen die mij ontzettend hebben geïnspireerd. Nu weten we ook een beetje hoe het programma tot stand is gekomen, wie er voor heeft moeten bloeden. Geestdrift, passie en prestatiedrang hadden Matthijs van Nieuwkerk tot de Championsleague van de TV gebracht. Vanaf nu kijkt hij toe vanaf de zijlijn. Z’n beste vriend werd z’n grootste vijand.

We hebben allemaal minimaal twee gezichten. Gevormd door het verleden en door onze ontwikkeling. Tenminste één van deze gezichten is niet altijd functioneel en productief voor de levens, of loopbaanfase waar we naar streven. Maar wie wijst ons hierop?

Er bestaat geen opleiding om kamervoorzitter te worden. Er bestaat geen toverformule voor succes. Kwetsbaar leiderschap, een veilige werkplek en gezonde tegenkracht zijn de ware sleutels tot eeuwige roem. Daar blijf je jezelf, je beste vriend en je grootste vijand duurzaam mee verrassen.

Meer van dit? Check Het boek, een jaar in columns bestellen?