Het zal ergens midden jaren ‘80 van de vorige eeuw zijn geweest. We hadden een Blaupunkt VHS videorecorder waarmee we programma’s van 1 van de 8 televisiezenders konden opnemen. Maar liefst uit 2 Nederlandse zenders en drie Duitse konden we kiezen.

Op zaterdagavond/nacht begon Rockpalast op Duitsland 1. Deze live concerten, met vaak meerdere artiesten, nam ik op. En ik keek ze terug. Vaak. Soms dagelijks. Totdat er weer een betere versie kwam.

Ik wist als één van de eersten dat videotapes maar een beperkte levensduur hadden.

1984. Het jaar van George Orwell. En van de Eurithmics. Maar voor mij de kennismaking met Herbert Grönemeyer. Een schriel mannetje met een grote mond maar met een gevoelige stem. Na Nena met haar 99 Luftballons een verademing. Wat een ‘engagement’ zoals de Duitsers het noemden in een poging om werelds over te komen.

Muziek met een boodschap. Goeie muzikanten. Ijzersterke teksten. Over de woningnood in Berlijn. De afstand tussen politici en de gewone man in de straat. Over de positie van Turkse arbeiders in de Duitse industrie. Over de vervuilende kolenmijnen. Over de intolerantie in de maatschappij. Over mogelijke en onmogelijke liefdes.

In 1984 waren dit de thema’s.

Gisteren schreef ik een gedicht. Met Herbert keihard op de koptelefoon. Over racisme en fascisme in onze huidige maatschappij.

2021 is het inmiddels.

De woorden stroomden zo van Spotify WordPress binnen. Het duurde maar een halfuur om het te schrijven. Ik waande me even Herbert. Wenste dat ik zijn bereik had. Het bereik om mensen te raken die er over gaan. Die het vanaf morgen anders kunnen doen.

Herbert komt uit Bochum. En stad van harde werkers. Handwerkers. Geen Buromänner, und Frauen. Zij hadden de kolen. Wij hadden het veen. Samen hadden we het voetbal.

Twee jaar geleden zag ik Herbert voor het eerst in het echt. In Wenen. Hij was aan het touren. Tumult is de naam van het album en de tour. Voor mij het mooiste concert dat ik ooit zag.

Vanaf dat moment wil ik graag af en toe een Herbert zijn.