‘Nee toch!’, is het eerste dat door m’n hoofd schiet als ik de mail open. Een klantevredenheidsonderzoek van mijn lokale krant. De hoofdredacteur wil graag weten of ik tevreden ben. ‘Wat raar’, denk ik. Maar nu ze me toch vragen grijp ik de kans om mijn hart te luchten. Ik baal van de krant. Maar dit ligt meer aan de situatie in de wereld dan aan de krant. 

Ooit, in een discussie met een verslaggever, luchtte ik mijn hart over mijn krant, zijn krant. Dat het wel een spade dieper mocht, en, graag wat meer grote verhalen over de ontwikkeling van de regio. We hadden net enkele tientallen miljoenen binnengehaald aan subsidies om de particuliere woningvoorraad te verduurzamen. Hier zat geen nieuws in, volgens de verslaggever. Dit nieuws zou de lezers niet interesseren. Zijn lezers wilden echte verhalen lezen, verhalen van echte mensen uit de streek. Geen PR-geleuter van organisaties. 

Hij had een punt. Aan de andere kant verouderden de lezers met het tempo waarop nieuws verandert in geschiedenis. Ik werd getriggerd door zijn antwoord. Eerlijk is eerlijk, de man schrijft fantastische portretten en bij elk nieuwsitem dat hij schrijft wordt de, vaak historische, context goed meegenomen. ‘Je lezers sterven uit’, reageerde ik. De wanhoop in mijn eigen stem verraadde mijn betrokkenheid bij de krant. Ik kan niet zonder en ben eerlijk gezegd gewoon bang dat de objectieve, journalistieke, nieuwsvoorziening verdwijnt.  

Regionale kranten hebben het moeilijk. Steeds minder mensen nemen een abonnement, de losse verkoop valt tegen en gratis ‘nieuws’ is binnen een swipe of een muisklik op elk moment van de dag, en uit de hele wereld, voorhanden. De betrouwbaarheid van dit gratis ‘nieuws’ laat vaak te wensen over. Helaas kan of wil niet iedereen dit zien. 

De regioredactie van mijn krant zit in het kantoorgebouw waar ik werkte. We werden eens rondgeleid langs de redactie, m’n oog viel op een wand vol schermen. Op deze schermen niet de ‘newsfeeds’ van Reuters, ANP of een persbureau uit een willekeurig ander land maar schermen vol statistieken. De online prestaties van de journalisten werden realtime gemeten. Wat scoort, wat scoort niet. 

De krant hoort niet te vragen wat ik van de krant vind. De krant mag niet meten hoe een stuk scoort. Wat dat betreft ben ik even ouderwets als de doelgroep van de papieren krant. De krant moet gewoon haar werk doen door het nieuws te brengen, door de politiek op de huid te zitten en door mooie columns en achtergrondverhalen te brengen. 

De krant is de hoeder van onze democratie en moet betrouwbare journalistiek op zoveel mogelijk keukentafels en schermen brengen. Het liefst gratis maar in elk geval zo goedkoop mogelijk. 

Ik vind het een taak van de overheid om de betrouwbare nieuwsvoorziening in de benen te houden. De krant moet gesubsidieerd worden, en geen beetje ook. Dit staat de onafhankelijkheid van de journalistiek niet in de weg. 

Het feit dat Belgische multinationals bepalen dat ik alleen goed scorende artikelen krijg voorgeschoteld vind ik een veel groter gevaar!