‘Vertel eens wat jullie daar doen bij die Beweging.’ ‘Uh ja, goed. We, uh, hebben het heel goed met elkaar. Maar dat is het eigenlijk niet. We hebben het goed met elkaar omdat iedereen naar zichzelf durft te kijken. Ja, hoe zeg ik het, uh, dat je met je hele hebben en houden aanwezig bent en je bloot geeft.’

‘Oh, een soort therapie dus!? Nee, nee! D’r mankeert ons niets dus, uh, uh, ja misschien toch wel een beetje. Er mankeert ons bijna allemaal wel iets. Alleen is dat niet erg, dat is vooral normaal.’

‘We hebben allemaal wel iets waarvan anderen zeggen; ‘daar zou ik eens met iemand over gaan praten’, meer van dat werk dus. Dat je steeds in dezelfde valkuilen trapt en er van wilt leren. Dat je snapt waarom dit je valkuil is. Dat je het erover kunt hebben met je puberdochters waardoor ze je beter snappen.’

‘Maar ook je collega’s, dat je weet dat je gedrag invloed heeft op ze. Dat je valkuilen geen incidenten zijn maar patronen die voortdurend opkomen als het niet helpend is. Dat, als het erover kan gaan, dat mensen naar je luisteren en met je verbinden.’

In verbinding en responsief, of, sociaal, evolutionair en in uitwisseling met je omgeving.

We leven in de tijd van de ratio. Alles wordt vertaald naar geld. Alles wordt meetbaar. Feiten regeren, steeds vaker van twijfelachtige afkomst of op z’n minst vertekend. De ratio is niet slecht, zelfs hard nodig. Maar altijd in uitwisseling met de mens als referentie en voortdurend in ontwikkeling.

Kijk je naar de kaart of kijk je naar het landschap? Beide zijn handig voor een mooie reiservaring.

We hunkeren naar de menselijke maat. Naar verbinding, naar perspectief, naar duurzame ontwikkeling, terug naar binnen. En dat is de paradox: door bij onszelf naar binnen te gaan, verbinden we makkelijker met de mensen om ons heen.

Nou dit dus. Dit doen we bij de Beweging, en ook al een tijdje bij Domesta. Heb ik de verwarring groter gemaakt of juist meer duidelijkheid gegeven?

Of is er een zaadje geplant? Meer over de Beweging vind je hier: https://debeweging.nl/