Gisteren nam Jan Zwiers afscheid als wethouder van de gemeente Coevorden. Na zes jaar stopt hij ermee om een volgende stap buiten z’n comfortzone te zetten. Jan’s politieke carrière leest als een jongensboek. In een verkiezingsjaar een partij oprichten die vervolgens als grootste uit de bus komt is een huzarenstukje. Om vervolgens vier jaar later nog groter te worden is helemaal bizar. En dit terwijl er in de gemeente hard is ingegrepen omdat het geld op was. De inwoners begrepen het. Nu, zes jaar later, is Coevorden één van de gezondste gemeenten van Drenthe en een voorbeeld voor anderen op vele gebieden. Denk aan zaken als participatie van inwoners, het terugdringen van winkelleegstand en het versterken van de regionale economie.

In z’n afscheidsrede typeerde burgemeester Bert Bouwmeester Jan als een ‘zakelijk gevoelsmens.’ Volgens mij het beste compliment dat je kunt krijgen. En om te bewijzen dat de burgemeester geen onzin sprak, brak Jan in z’n eigen speech. Uiteraard op het moment dat hij zijn vrouw en zijn twee zonen bedankte. Hij bedankte ze voor de offers die het gezin had gebracht om de gemeente Coevorden en de regio Zuidoost Drenthe te versterken. Een zware brok in z’n keel, dikke tranen in z’n ogen. Prachtig, precies zoals Jan is.

Hoewel Jan en ik samen al eens constateerden dat onze persoonlijkheden veel overeenkomsten vertonen, sta ik qua prestaties en lef bij hem in de schaduw. We zijn allebei ‘zakelijke gevoelsmensen.’

Ook ik kende een week met zowel zakelijke als privé gevoelens, of liever emoties. Eerst maar eens het persoonlijke. Woensdag reed ik gehaast terug uit Den Haag om op tijd te kunnen zijn voor het school-handbaltoernooi van onze Verah. Ze stond op doel, had flink getraind de afgelopen maanden. Ze had er zin in maar vond het ook spannend. Vijf minuten te laat liep ik de tribune op. Ik schoot al vol toen ik haar geconcentreerd zag spelen. Ik liep naar een deel van de tribune waar niemand zat. Verah hield een bal tegen. De toeschouwers applaudisseerden voor haar. Daar stond ik dan als trotse vader. Een zware brok in m’n keel, dikke tranen in m’n ogen.

Ook zakelijk was het raak de afgelopen week. We trokken de stekker uit een project met Tiny Houses. Een project waar we drie jaar lang hard aan gewerkt hebben. Een spannend project omdat het nieuw is voor ons en voor de omgeving. Er zouden mensen komen te wonen die weer op eigen benen komen te staan en mensen die gewoon anders en kleiner willen wonen. De huizen zouden gebouwd worden door een sociale onderneming in Noord Limburg.

We trokken de stekker eruit omdat deze gemeente spelregels uit het verleden hanteerde. Op deze manier zou er een afschuwelijk project ontstaan dat weliswaar paste in de jaren ’70 stramien van de wijk maar volledig afbreuk doet aan de woonvorm en aan de schitterende locatie. We trokken de stekker eruit omdat deze gemeente bang was voor bezwaren van omwonenden. Deze gemeente zag het niet zitten om dit avontuur samen met ons aan te gaan.

’s Avonds na het eten op de bewuste dag vroeg m’n vrouw; ‘wat ben je stil, wat is er aan de hand?’ ‘Ik weet het niet’, sprak ik. Ik weet niet wat ik voel. Boosheid, teleurstelling of frustratie. ‘Waarschijnlijk alle drie tegelijk’, vulde ik aan. Geef me een dag, dan kan ik er woorden aan geven misschien.

Wat een confrontatie. Een zakelijk gevoelsmens die vastloopt in de wereld van kille regels, koude bureaucratie, conservatisme en een gemis aan lef. Op zo’n moment twijfel ik hardop aan mezelf. Ben ik wel geschikt als bestuurder als emoties de ratio overstemmen?

Maakt niet uit. Ik kan het alleen maar doen zoals ik het doe. En als dat niet past dan ben ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek.

Jan Zwiers is het bewijs dat authentieke bestuurders ver kunnen komen. Authentieke bestuurders kunnen de verkiezingen winnen en vervolgens, geloofwaardig, vervelende besluiten nemen. Authentieke bestuurders behouden het vertrouwen omdat ze ‘voorleven’ wat ze bedoelen. Authentieke bestuurders worden beoordeeld op hun intenties en hun daden in plaats van hun carrière.

Beste bestuurders in het grijze of blauwe pak. Zullen we het pochet in de bovenzak van het colbert inruilen voor een zakdoek? Dat we af en toe laten zien dat we geraakt worden door ons werk? Dit scheelt een hoop negatieve energie en leidt tot mooie prestaties.

Jan Zwiers heeft bewezen dat het werkt.

februari 2020, bert.moormann@ziggo.nl