Zo, dat was weer een forse aanklacht tegen het establishment. Bijna 2.000 mensen lazen mijn blog over de steun voor de KLM betaald met het rendement van sociale ondernemingen. Met een beetje hulp van Kees Klomp die het stuk op zijn LinkedIn-pagina postte.

Ik ben wel eens een aanklager genoemd. Snap ik wel. Maar eigenlijk wil ik eigenlijk helemaal geen aanklager zijn. Ik zal proberen uit te leggen hoe dit zo is gekomen.

Vroeger was ik een dom jongetje dat niet mee kon komen op school. Die altijd naar buiten zat te staren. Te dromen. Die elk jaar met de hakken over de sloot over ging naar het volgend schooljaar. Die afwijkende ideeën had. Ik dacht, domme ideeën.

Ik had gelukkig wel veel vrienden. Goede vrienden van allerlei pluimage. Dochters van ouders met een uitkering, zonen van succesvolle ondernemers. In mijn tijd, en in mijn dorp, was het vooral de muziek die verbond. Je was een ‘heavy, een piratenzendermuziekliefhebber, een disco, een new wave of een homo. Ik respecteerde ze allemaal en ging met iedereen om.

Mijn muzieksmaak ontwikkelde zich in de buurt van disco tot new wave met af en toe uitstapjes naar de heavy hardrock. Maar dan wel van het geciviliseerde soort, niet van het ‘afgebeten kippenkoppen genre’.

Ik las veel. Veel kranten, het liefst elke dag en ’s weekends meerdere. Ik las tijdschriften. Ik las boeken. Meestal van buitenlandse afkomst. In het Engels of in het Duits. Alles om maar te begrijpen hoe de echte wereld werkte. Niet de wereld uit de schoolboeken. Nee, de wereld van mensen die dingen hadden bereikt. Ik las me het licht uit de ogen.

Vooral veel biografieën van ondernemers. Over Jack Welch van General Electric, over Larry Ellisson van Oracle, over Dieter Zetsche van Daimler en over Ferdinand Piëch van Volkswagen. Maar ook over de Fentenner van Vlissingens, over Eckhardt Wintzen en over Albert Heijn. Allemaal mannen van het Grootkapitaal realiseer ik me nu ik dit opschrijf. Toch wat bijgeleerd de laatste jaren…

Hier zat natuurlijk een enorme prestatiedrang achter. Ik kreeg te vaak te horen dat ik het niet goed deed. Ik vond mezelf dom. Ik moest beter m’n best doen. En dat deed ik. Op mijn eigen manier dan weliswaar.

Ik wil geen aanklager zijn. Ik wil ook niet pretenderen dat ik de wijsheid in pacht heb. Ik snap van de meeste dingen ook geen snars. Ondanks al die boeken, en, inmiddels al die diploma’s aan de muur. Of misschien snap ik er wel geen snars van dankzij al die boeken en diploma’s. Want die biografieën van al die succesvolle ondernemers hadden twee dingen gemeen.

Ze waren succesvol maar hun recept was uniek. Niet te kopiëren. En, zonder uitzondering namen ze geen genoegen met het gemiddelde. Ze namen geen genoegen met een slap aftreksel. Ze hadden de overtuiging dat een auto, een database of een supermarkt veel meer kon betekenen voor hun afnemers dan tot dan toe gebeurde. Dat het beter kon. Ze wisten ook niet hoe maar vonden zelf werkenderwijs uit dat het kon. Niets over afkomst of opleiding dus!

En als je dat goed deed, dat je daardoor financieel rendement realiseerde. In die volgorde. Van klantwaarde naar aandeelhouderswaarde. Met oog voor het talent in de organisatie en met respect voor de aarde. Zo wil ik werken en leven!

Ik wil geen aanklager zijn. Ik wil mensen laten zien dat het speelveld groter is dan ze denken. Dat je grenzen en wetten niet te letterlijk moet nemen. Een wet, een beleidsstuk, een regel, het zijn onbewerkte foto’s. De kleur en de expressie ontstaan tijdens het fijn slijpen in de echte wereld.

Daarom is de geest van de wet zoveel belangrijker dan de letter. De letter is de onbewerkte foto. De geest is de bewerkte foto. Die hang je aan de muur. Die plaats je in de krant. Die post je op je profiel als weergave van de werkelijkheid.

Ik wil geen aanklager zijn. Ik wil deuren openen. Ik wil luikjes openzetten. Ik wil grenzen laten vervagen. Je leest veel over inspireren tegenwoordig. Ik vind mezelf geen inspirator. Dat bepaal je immers niet zelf. Dat bepaalt de ontvanger van de boodschap.

Ik wil geen aanklager zijn maar hoop wel dat mijn lezers aan het denken worden gezet over het vergroten van de waarde voor de mensen waarvoor ze werken. In de zorg, het onderwijs, het wonen en in het bedrijfsleven.

Ik wil geen aanklager zijn maar mijn droom is dat jullie keihard aan het werk gaan om gaten in onze maatschappij te dichten. Gelijke kansen voor iedereen met en zonder diploma’s. Ongeacht afkomst, talent of beperking.

Want ik ben ervan overtuigd dat we alleen dan een betere wereld voor onszelf en onze kinderen krijgen!