Na een weekje meivakantie was het weer een volle week. Zo hoort het natuurlijk ook.

Ik sloot de week af in ‘Studio’s De Hallen’ in Amsterdam. Samen met elf corporatiebestuurders en drie begeleiders aan de slag in de ruimte en in de spotlights.

Aan het werk met de vraag: Hoe geven we onze medewerkers de ruimte en gunnen we ze een plek in de spotlights? Over zelfsturing, de hype voorbij. Over loslaten maar niet in de steek laten. Over organisaties die geen doelen hebben maar medewerkers die wel doelen hebben. En ook, wie gaat er over de route en wie gaat er over de richting?

Een paar mooie dagen ondanks het verlies van Ajax dat we met elkaar in de bar van het hotel beleefden.

Vrijdag werk ik vaak thuis. Ik opende het intranet van Domesta en kreeg bevestigd wat ik in Amsterdam had geleerd. We zijn al een tijdje onderweg met ‘zelforganisatie‘ en sturen hierbij niet alleen op harde doelen of prestatie-indicatoren. Nee, we delen vooral verhalen. Verhalen met dilemma’s. Verhalen met successen. Om de gelijkwaardigheid te toetsen en om elkaar te inspireren.

Ik opende het eerste verhaal. Een mevrouw met een huurachterstand die aan het sparen was voor nieuwe vloerbedekking. Ze leefde half op beton en voor de andere helft op een versleten kleed. De huurachterstand werd betaald door mevrouw. Dan maar geen vloerbedekking. Dan nog maar een jaar de buren niet op de koffie durven uit te nodigen. Wij verwachten dat huurders elkaar kennen zodat ze op spannende momenten met elkaar tot een oplossing komen. Daar hoort een kop koffie bij. Voor dit soort zaken hebben medewerkers toegang tot een durfpotje. We helpen, we verantwoorden achteraf en delen het verhaal. En zo kreeg mevrouw alsnog haar vloerbedekking en worden de buren binnenkort op de koffie gevraagd. Mevrouw gaat ons binnenkort helpen bij het schenken van koffie bij een evenement in het dorp. Zo doen we dat!

De tweede post. Een artikel uit de krant. Huurders in een flat met veel inbraken. Fietsen worden uit schuurtjes gestolen ondanks inbraakbestendig hang, en sluitwerk. Of er camera’s geplaatst konden worden? Eerst maar eens aanzien was het oordeel van een collega. Camera’s hebben ook nadelen en we willen niet te snel voor detective spelen. Toch maar gedaan uiteindelijk. De huurderscommissie trots en enthousiast geraakt door het succes. Ook maar een AED geregeld. Wat volgt? Een ambulance, was het ludiek antwoord van één van de leden van de overwegend oudere bewoners in het complex.

Voorbeeld drie ging over statushouders en buren die elkaar helpen. De Nederlands sprekende mevrouw belt instanties ,zoals Domesta, voor haar Eritrese buurman. De buurman onderhoudt de tuin op zijn beurt voor z’n buren. Op het moment dat er veel statushouders onze kant op kwamen hebben we samen met onze partners, vrijwilligers en huurders werk gemaakt van de integratie van de nieuw Nederlanders. Met succes dus.

Voorbeeld vier gaat over huurhuizen die we gaan slopen. We hebben te maken met krimp waardoor niet alle huizen teruggebouwd worden. Dit hakt erin bij veel huurders. Je huis kwijt en niet direct uitzicht op een alternatief. We laten deze huurders niet aan hun lot over en zoeken ze thuis op. Wat heb je nodig en wat kunnen we doen om te helpen bij het vinden van een nieuw thuis? Samen achter de computer inschrijven, huizen zoeken en uitleggen hoe je moet reageren als je nieuwe droomhuis beschikbaar komt.

Voorbeeld vijf ging over collega’s die elke lunchpauze een rondje lopen en zo bijdragen aan hun vitaliteit. Onderweg rapen ze afval zodat de omgeving van ons kantoor er netjes uit blijft zien. Een win-win-win situatie.

Voorbeeld zes gaat over een ontwikkelingsgesprek dat ik deze week voerde. We schaften de beoordelingsgesprekken af en voerden ‘het goede gesprek in‘. We vragen veel van onze medewerkers. Naast meer zelforganisatie nam de verantwoordingslast voor onze toezichthouders de afgelopen jaren enorm toe. Daarnaast realiseerde ik me dat we in vijf jaar tijd van elf leidinggevenden en één bestuurder naar drie leidinggevenden en twee bestuurders zijn gekrompen. Minder leiding, dit geeft ruimte maar tegelijkertijd voelen medewerkers dit ook. Meer verantwoordelijkheid en meer werkdruk. We maakten ingrijpende gebeurtenissen mee in de staf. Een partner van een collega overleed onverwachts en veel te jong. Van een andere collega is de partner door het oog van de naald gekropen. Met deze collega maakte ik een ontwikkelafspraak op haar initiatief. Of ze even niets hoefde het komend jaar. Gewoon lekker werken en om halfvijf naar huis. Genieten, minder zorg of uitdaging. De beste afspraak denkbaar.

We zijn aan het renoveren in een wijk met veel lage inkomens. Hier gaat voorbeeld zeven over. De huizen worden energiezuinig gemaakt en een aantal huurders wilde graag een ruimere wc. Het project verloopt voorspoedig. Een paar huurders die de nieuwe wc’s van hun buren zagen wilde achteraf toch ook wel meedoen. Een extra investeringsvoorstel was snel gemaakt en we besloten om de wens te honoreren. De aannemer kon zo mooi in één keer door.

Nou, nog eentje dan. Ook van deze week. We hadden een stroomstoring in Emmen. Toen de stroom weer werd ingeschakeld begaven twee liften in een seniorencomplex het plotseling. Uiteraard aan het eind van de werkdag. Dankzij goede contracten met betrouwbare partners waren hulptroepen met vervangingsonderdelen snel aanwezig. Onze collega had voor de zekerheid alvast een aantal hotelkamers bij een hotel in de buurt gereserveerd voor het geval de lift langdurig uit de running zou zijn. Voor de bewoners die hun appartement niet in konden waren warme maaltijden in het nabij gelegen woonzorgcentrum geregeld. Ook de medewerkers van onze zorgpartner deden alles om het ongemak voor de bewoners te beperken.

De acht voorbeelden geven aan dat medewerkers de goede dingen doen en hiervoor de leidinggevende niet nodig hebben. Ze organiseren het zelf wel.

Maar wanneer ben je dan nodig als leider? Dat is soms makkelijk maar vaak ook niet. Wanneer laat je los en wanneer sta je op? De antwoorden vind je niet in boeken of cursussen. De antwoorden vind je met elkaar, en in het moment.

Aanwezigheid en oprechte aandacht. Vooral niet in de steek laten dus!

*=Quote van Rob Haans